ยังจำไว้เลย
โดย เจ้า..ชายน์ติ๊ง
สมหมาย (แต่เขาชอบให้เพื่อนๆ เรียกว่า แฟรงค์
แม้ว่าใบหน้าจะเอาดีไปทางลูกครึ่งไทย-กัมพูชาก็ตาม) ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ที่ต้องกลับมายืนอยู่ที่หน้าร้าน "น้ำย่อยรื่นเริง" แห่งนี้อีกครั้ง
มันเหมือนกับว่า เขากำลังอยู่ในภวังค์ ทั้งๆ ที่รู้ว่า หากเข้าไปในร้านนี้อีกเขาจะต้องพบกับความทรงจำอันแสนหวานที่จะทำให้ต้องเจ็บปวด เขาพยามหักห้ามใจจะเดินหนี ทั้งตบ ทั้งหยิก ทั้งข่วน ก็แล้ว แต่ไม่สำเร็จ ขาทั้งสองข้างก้าวเดินเข้าไปที่ประตู
"ดีจริงที่ร้านปิด" เขาคิดในใจ หลังจากพยามยามวิ่งเอาไหล่กระแทกให้ประตูเปิดอยู่ 5- 6 ครั้งแต่ไม่สำเร็จ นึกขมขื่นใจ ทำไมนะ
407
0
0
หน้าส่วนตัว
