เรื่องสั้น นิยาย - ตามใจคนเขียน

ณ เส้นขอบฟ้า

ขุนเขายะเยือก

ณ เส้นขอบฟ้า  ยามราตรีอันดึกสงัดเงียบจากเสียงสรรพสิ่ง  ในความมืดที่ไม่เห็นแม้แต่ลายมือตัวเอง  ไอแห่งความหนาวสะท้านไปทุกรูขุมขน   ฉันเดินไปบนถนนสายช้างเผือกที่ทอดยาวไปไกลสุดตา  ฉันแหวกผ่านความมืดไปได้สักพัก  แสงสว่างจากดวงดาวเริ่มทอดแสงนำทางฉันไปเรื่อยๆ   
          ฉันพบที่พักรุ่งกินน้ำที่หลับใหลอยู่อย่างสงบในยามหลับใหลนั้นรุ่งกินน้ำไม่ได้มีเจ็ดสีอย่างที่ฉันเคยเห็น  ยามที่รุ่งกินน้ำหลับใหลนั้นรุ่งกินน้ำมีสีขาว  ฉันไม่อยากจะรบกวนรุ่งกินน้ำมากนักหรอก   เพราะว่าฉันไม่ได้เห็นรุ่งกินน้ำบ่อยๆเหมือนตอนเป็นเด็ก สงสัยรุ่งกินน้ำคงจะเหนื่อยละมั่งเลยไม่ค่อยออกมาให้ฉันเห็น   
           ฉันเดินมาไกลมากแล				
 1024    0    0