สวดไป ได้ กว่าครึ่ง ประคำ นะ...วาระนั้น ก็ เจ็ดโมงกว่าแล้ว ...เกือบแปดโมง...สิ่งที่บังเกิดในการ สวดไปแ ล้ว แล่นไปคิด ถึง เจ้าของประคำ ก็คือได้น้อมใจไป ถึง กิริยาอาการเยือกเย็นเมตตาน่ารัก ของ เจ้าของประคำ นั่นเอง..เธอเป็นเพื่อน แต่ อากัปกิริยา ความนุ่มนวลนั้น เหมือนเป็นแม่ของฉัน เสียอย่างนั้น เป็นหญิงงามนุ่มนวล น่ารัก รู้ดี รู้อยู่ ความเรียบร้อย นุ่มนวล สงบเสงี่ยมสมเป็นกุลสตรีนั้น ได้ผูกใจผู้คนรอบข้างไว้ให้มีศรัทธา ในคุณงามความดีจับใจกันหมดทุกคน
1
0
0
หน้าส่วนตัว
