วันสิบห้ากุมภาพันธ์ปีสีแปด เหมือนโดนแดดเผาไหม้ใจเสื่อมสูญ คนเคยรักห่างหายไร้เพิ่มพูน ทวีคูณความเศร้าเจ้าน้ำตา ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายทางสายโศก แสนวิโยคเรื่อยไปไม่หรรษา เมื่อความรักภักดีที่มีมา ไม่มีค่าให้เขาเฝ้าผูกพัน จึงขอกินกับแกล้มแถมด้วยเหล้า เพื่อให้เงาความภักดีมีเหหัน แล้วจางหายจากไปในสักวัน เพื่อให้ฉันไม่ต้องเฝ้าเจ้าน้ำตา
28
4
0
หน้าส่วนตัว
