ใบบอนแก้ว
...แว่วพระพายคล้ายเสียงร้องของน้องเจ้า
ระรินระรวยด้วยเศร้าพัดเข้าหา
ประสมถ้อยคอยพร่ำพรอดตลอดมา
ณ รัตติกาลผ่านฟ้าพาคำนึง
ระรื่นระงมพรมพลิ้วตามทิวไม้
ภิรมย์ใจมิเคยเหลือเมื่อคิดถึง
ปรารถนามาเคลียเคล้าเฝ้ารำพึง
ประดิษฐ์ประสิทธิ์คิดพึ่งถึงสิ่งดี
ไฉนน้องต้องเคลือบแคลงระแวงรัก
ณ กาลวิบัติซัดผลักใช่จักหนี
และอายุขัยใจมั่นนั้นมากมี
ผิวายปราณรานรักนี้ให้พี่ตาย
โอ้วิมานบ้านใจรักมีหลักพร้อม
พิสุทธิ์พิเศษเขตล้อมยอมถวาย
ตะหง่านอยู่คู่สิ้นฟ้าชีวาวาย
ณ ห้วงภวังค์ทั้งหลายหมายนางเดียว
ประทังอุทารสารรักตักเตือนจิต
ตระการเกินเดินหลงผิดไม่คิดเหลียว
สรรพสิ่งยิ่งแปรผันกันจริงเชียว
สลายมลายคลายเกี่
1967
16
0
หน้าส่วนตัว
