ว่าที่กวี
เราคงรู้จักกันสายเกินไป
ก็มาเจอกับเธอ...ในวันที่เธอมีใครอยู่เคียงข้าง
เหมือนต้องเดินกันห่างไกลคนละทาง
แต่กลับมีเส้นใยบาง-บางที่ส่งถึงกัน
มาพบกันในวันเหงา-เหงา
แล้วหัวใจที่เคยเต้นเบา-เบา...กลับเริ่มไหวหวั่น
รู้สึกอุ่นใจ...ที่ได้ร่วมทางในบางวัน
แต่จุดหมายของเธอนั้น...ห่างกับฉันแสนไกล
ก็เธอยังมีเขาอยู่
ส่วนฉัน...คนที่เคียงคู่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
แต่ก็ยังให้รู้สึกดี...ได้เจอเพื่อนร่วมทางที่รู้ใจ
แม้รู้ว่าจุดหมาย...ต้องแยกกันไปคนละเส้นทาง
เราคงรู้จักกันสายเกินไป
แต่ภายในใจ...กลับมิได้รู้สึกอ้างว้าง
ขอบคุณวันเหงา-เหงา...ที่ทำให้เราได้ร่วมเดินทาง
แม้เป็นเพียงเส้นใยบาง-บางที่ให้
989
10
0
หน้าส่วนตัว
