หอมเอยหอมดอกงิ้ว ปลิวลม หฤทัยแสนรื่นรมย์ เมื่อนั้น หากได้เด็ดเชยชม ลืมหมด ศีลธรรมขวางกั้น ยากแท้ แก้ไข กลิ่นพฤกษาในโลกล้วน สิ้นค่า หลงรสสิเน่หา ดอกงิ้ว แดงขาวดอกนวลตา ชมเนตร ปล่อยกายปล่อยใจพลิ้ว ลึกล้ำ ถลำลง คงตกนรกหมกไหม้ หมองมัว กงจักรเห็นเป็นดอกบัว ไม่แคล้ว พิสวาทลืมตัว ดี ชั่ว ปีนป่ายขึ้นไปแล้ว จักต้อง ช้ำชอก หอกแหลมแทงทิ่มเนื้อ เถือหนัง ตรงก
2818
15
0
หน้าส่วนตัว
