นครา ประไพพงศ์
เมื่อมรสุมพัดผ่านม่านชีวิต
ฟ้าที่ปิดก็สว่างทางเปิดใหม่
แล้วการก้าวจึงเริ่มย่างอย่างมั่นใจ
พร้อมกับให้เวลารักษาตน
ที่กายเจ็บใจแค้นแสนสาหัส
ก็ปกปัดมองไม่เห็นเป็นไม่สน
แม้นไม่ลืมใจก็ย้ำจำต้องทน
ความเป็นคนต้องไม่แพ้เพียงแค่นี้...
แล้วก็ก้าวสู่สังคมอย่างสมศักดิ์
เพื่อรู้จักและเรียนรู้อยู่ทุกที่
ปล่อยปัญหาผ่านไปเหมือนไม่มี
ปล่อยวิถีชีวิตให้ไปตามทาง
แล้วก็มีเพื่อนใหม่อย่างวัยรุ่น
สร้างเป็นทุนกำลังใจให้ตนบ้าง
ใจและใจแลกใจไม่จืดจาง
สัมพันธ์สร้างสายใยให้เกิดรัก
จากเพื่อนกายเป็นเพื่อนใจได้เปลี่ยนบท
รับรู้รสชีวิตใหม่...เริ่มไร้หลัก
เกินความรักใคร่แล
หน้าส่วนตัว
1096
10
0
