ปริญญา อินทร์อุดม
เมื่อเราเจอเคอร์ฟิวปลิวมาคั่นสายสัมพันธ์ขันใจจำไกลห่างเคยเป็นมิตรชิดใจคล้ายแยกทางเปลี่ยนใจสร้างจินตนามารำพึงวันมีม่านความจริงเป็นสิ่งกั้นมือความฝันสั้นไปเอื้อมไม่ถึงแม้สายใยสัมพันธ์นั้นตราตรึงแต่เอื้อมดึงถึงถลาก็คว้าลมอยู่กับคืนขืนข่มอารมณ์ฝันอยู่กับวันอ่อนไหวใจไห้ห่มอยู่ในท่ามความรู้สึกดิ่งลึกจมจินตนาการขมผสมนัยหรือเธอคือบ่วงรัดหัทยาที่แถมบ่อน้ำตามาร้องไห้ที่หันเหเวลามาเสียใจที่เคลียคลอจ่อไฟเผาในทรวงแต่จะเป็นอย่างไรใจยังเหนี่ยวยังขันเกลียวเหนียวแน่นและแหนหวงเธอจะรักจะชังได้ทั้งปวงเรื่องของดวงมิโอดหรือโทษใครเพราะเธอเป็นคนเดียวมีเกลียวขันรังสรรค์จินตนาการอันหวานไหวจึงยินดีมีเธอเสมอไปความเยื่อใย
1469
9
2
หน้าส่วนตัว
