..๏ ซ่อนเร้นตนเดียวดายใจกายเจ็บ ทนหนาวเหน็บอ้างว้างบนทางฝัน เยื่อใยรักถักทอพอนานวัน เพียงโศกศัลย์เกาะกุมรกสุมทรวง ความห่วงหาอาลัยยามไกลห่าง กลับจืดจางคลอนแคลนมิแหนหวง อันอาทรเคยล้นปรี่ฤดีดวง กลับผันล่วงเลือนหายกับสายกาล จำข่มความขมขื่นสะอื้นกลั้น แม้นเจ็บอันแสนหนักเข้าหักหาญ หวังหลุดพ้นปวดร้าวแม้นยาวนาน เพียรประสานรอยแผลแต่ลำพัง ซ่อนเร้นตนเดียวดายให้หายเจ็บ แม้นหนาวเหน็บหัวใจในความหลัง ปลดปล่อยวางรักนี้มิจีรัง สิ่งพลาดพลั้งจำจดเป็นบทเรียน๚ะ๛
1568
8
0
หน้าส่วนตัว
