แก้วประภัสสร
หลงตัวเองว่าเป็นหงส์..ผู้ทรงศักดิ์
หงส์ปีกหัก..เพราะรักช้ำ..ระกำจิต
หลงตัวเองว่างาม..ยามเพ่งพิศ
หงส์ลืมคิด..ทั้งรูปชั่วและตัวดำ
หลงระเริงโลดเล่น..ไม่เป็นท่า
หลงมายา..ของแสงสี..ที่ทำช้ำ
หงส์หลงรักชายหนุ่ม..ที่ร่างงาม
หงส์ลืมคำ..ที่แม่สอน..ก่อนจากมา
จะพูดจาต้องระวัง..ให้ชั่งจิต
อย่าไปคิด..ผิดคนเขา..ไม่เข้าท่า
ลูกจะนอนนั่ง..ระวังซึ่งกายา
ให้เรียบร้อยเหมือนผ้าดี..ที่พับไว้
อย่าชะม้าย..ชายตา..ให้ชายหนุ่ม
จงสุขุมกิริยา..ท่าเคลื่อนไหว
หงส์ลืมหมดทุกคำ..จึงช้ำใจ
คำที่แม่สอนไว้..ไม่อาทร
หงส์วันนี้..มิใช่หงส์..ผู้ทรงศักดิ์
หง
หน้าส่วนตัว
1744
5
0
