กาลเวลาพาสิ่งวิ่งก้าวห่าง ทุกเยื้องย่างช่างไกลในวิถี หลากหลายสิ่งทิ้งไว้ลืมใยดี เหลียวมองดูอีกทีจึงมืดมัว มาตรองตรึกนึกคิดพินิจนิ่ง หลากหลายสิ่งวิ่งวนอยู่บนหัว จะก้าวย่างเยื้องไปใจกลับกลัว สิ่งเย้ายั่วชวนเซจนเหไป หมู่ภมรบินว่อนอย่างสุขสม บัวในตมอ่อนแอแค่หวั่นไหว มิอาจชูเปล่งดอกออกเช่นใคร เพราะจิตไซร้พ่ายแพ้แก่ตัวเอง ฝันเป็นดอกเย้าหยอกภมรหมู่ ยกช่อชูตระการแล้วบานเบ่ง สู้ตะวันประจันมิหวั่นเกรง ฟังบทเพลงสายลม ชมนภา ....
1886
17
0
หน้าส่วนตัว
