เป็นความลับคับใจใครมิรู้ ด้วยอดสูละอายเขินขายหน้า ต้องเก็บงำน้ำใจไว้เรื่อยมา ปรารถนาแค่ไหนกลัวได้ชัง เป็นเพียงเงาเลือนลางกลางสายหมอก ที่เย้าหยอกยั่วใจใส่ความหวัง มันริบหรี่ลอยไกลไร้พลัง จำต้องขังปรารถนาภาษาใจ เหมือนม่านเมฆเสกขยับพยับฟ้า ลมบนพาครื้นครั่นหวามหวั่นไหว ตะวันดับลับลาแสงแฝงมืดไว้ คล้ายโหยไห้อาดูรคูณเดียวดาย เป็นคนที่ปลอบขวัญยามไหวหวั่น ต้องอดกลั้นเตือนใจอย่าได้พ่าย คำว่า เพื่อน เหมือนปราการขานยางอาย ในความหมายของเขาเราต้องยอม.
1663
9
0
หน้าส่วนตัว
