เบรฟฮาร์ท
เปรียบชีวิต ดั่งนาวา มาลอยล่อง
อยู่กลางท้อง สายธาร อุฬารหนา
ถูกคลื่นลม โหมพัด ซัดเข้ามา
ให้ระอา ปวดร้าว เศร้ากมล
ช่างเวิ้งว้าง กลางทะเล เร่ลอยลิ่ว
ทะเลกริ้ว พายุโหม โถมด้วยฝน
คลื่นกระหน่ำ ซ้ำกระแทก แทรกเวียนวน
จะผ่านพ้น วิกฤตินั้น นั่นอย่างไร
หรือจะเป็น กรรมเก่า เราอยากถาม
ที่ติดตาม ฉันมา ว่าจริงไหม
เข้ามาเถิด เชิดหน้า ช้าอยู่ไย
จะเอาชัย จากชีวิต อนิจจัง
หากคลื่นลม แรงมา ฝ่ามิไหว
ทำไฉน จึ่งมิหลง ดำรงหวัง
พยุงเรือ เอาไว้ มิให้พัง
หากชีพยัง คงจะพา นาวาเดิน
แม้คลื่นแรง แฝงลม โหมซัดสาด
เรือเอนลาด โยกยก แทบหกเหิร
ประคองเรือ ฝ่าไป มิให้เยิน
พายุเชิญ พัดมา จงอย่าเกรง
อย
1429
16
0
หน้าส่วนตัว
