ไม่เคยผลิแตกคมในความคิด คล้ายผีป่าสิงชีวิต สกปรก มิเคยนึกที่จะรักในนรก ทว่า!เหมือนหัวอกมันบังคับ พุ่งทะยานไปสู่หายนะ อารยะแสงไฟอยู่ในผับ โลกวิญญาณซากสุขที่เสพซับ ลอยเทียวท่องในห้องหับมิรู้ทิศ ใจหลงคร่ำกระโจนสู่ประตูบาป เข้าซุกร่าง โลมอาบว่าศักดิ์สิทธิ์ เปลื้องเปลือยตัวหัวสมองของชีวิต ด่ำลึกในนิลสนิทเป็นกิจวัตร จวบทุกเช้าตะวันแดดแผดไล่ส่ง เห็นภาพพระสงฆ์มาโปรดสัตว์ ผ่านซากของสวรรค์อันอัตคัต มือกู ก็ไม่ปฏิบัติจะกราบพระ
1060
5
0
หน้าส่วนตัว
