รดา
ใบไม้ปลิด ปลิวหล่น..ลงบนหน้า
เปื้อนน้ำตา เอ่อล้น คนสิ้นหวัง
นอนทอดร่าง หมดแรง ไร้พลัง
ร่างเพียงขัง วิญญาไว้ มิให้จร
นอนหงายหน้า ก็อายฟ้า มิกล้าเผย
คว่ำกดเกย ซบดิน บนหินขอน
กลัวน้ำตา ไหลหล่น ต้นหญ้างอน
มดปลวกหนอน พาลเหม็นหน้า ชังค่าคน
ล้าที่ร่าง รานที่ใจ ใช่มิสู้
สมองรู้ ต้องยืนอยู่ สู้อีกหน
แม้ร่างล้า แม้รานใจ ยังต้องทน
ฟ้าเบื้องบน ขีดทาง จำย่างไป
มาเอ่ยขอ หลับตา บนบ่ากว้าง
ขอที่ว่าง อิงแอบ แนบซบไหล่
หายเหนื่อยล้า หมดร้อน จะจรไกล
มิอยู่ให้ หนักบ่า น่ารำคาญ..
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
มาเอ่ยขอ หลับตา บนเรือนกว้าง
ไม่อ้างว้าง เพื่อนพ้อง ใน
1292
15
0
หน้าส่วนตัว
