พรระวี
วสันต์กาลผ่านผันตะวันฉาย
มวลแมกไม้พลิ้วใบควงรับสรวงใส
ลมเช้าพร่างล้อแสงแห่งอุทัย
วิหคไพรขับขานหวานวจี
ระรวยรินกลิ่นผกามาลาหอม
ได้ดมดอมด่ำดื่มปลื้มเหลือที่
รสรื่นแห่งกลิ่นหอมย้อมฤดี
ชุบชีวีไหวหวามความรื่นรมย์
คราวสันต์กรายมาอาทรถึง
ยอดหญิงหนึ่งเคยชิดสนิทสนม
เคยร่วมฝันร่วมฝ่าหวานอารมณ์
ร่วมชื่นชมยามวสันต์นั้นเยี่ยมเยือน
เมื่อคืนวันอำลาได้มาถึง
ตาซึ้งซึ้งเสียงพร่าน้ำตาเกลื่อน
ให้คำมั่นว่ารักจักไม่เลือน
แล้วผู้เพื่อนก็หายไปหลายปี!!
หน้าวสันต์ครานี้ไม่มีแล้ว
ไร้วี่แววเธอคนนั้นในวันนี้
ก็ยังคงจงรักและภักดี
แค่เธอมีความคิดถึงก็ซึ้งพอ.....!
2438
7
0
หน้าส่วนตัว
