ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
จรดปากกาจารหมึกนึกวิตก
ถึงหัวอกคนอ่านงานอักษร
เขาจะมองไม่เห็นเป็นกาพย์กลอน
ทบทวนย้อนหลายครั้งยิ่งลังเล
สื่อภาษาอารมณ์ชมทิวทัศน์
ค่อนแคะหญิงสิ่งถนัดเริ่มหันเห
หาเนื้อแท้คนนิยมสมคะเน
ต้องไฉเฉออกแนวเศร้าเคล้าน้ำตา
จะคิดเขียนอย่างไรไม่ยอมเศร้า
เพราะสันดานตัวเราชอบหรรษา
ให้ปรับเปลี่ยนสุดทนจนปัญญา
เฝ้ามองหาจุดยืนฝืนเคยชิน
ฤๅบ้านกลอนหลังนี้มิต้อนรับ
เคยสดับรู้เห็นเป็นนิจสิน
ว่าอารีย์มีธรรมดุจธารริน
ได้ดื่มกินเรียนรู้ทุกผู้นาม
ใครใคร่อ่านใคร่แต่งไม่แบ่งชั้น
ไม่ปิดกั้นเด็กผู้ใหญ่ให้ลงสนาม
ทั้งหัดใหม่เชี่ยวชาญงานงดงาม
มิครั่นคร้ามลงประชันฝันเป็นจริง
หากเปรียบงานหัดใหม่คล้าย
1359
13
0
หน้าส่วนตัว
