เพียงแพรว
ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างล้าอ่อน
ช่วงความสุขขาดตอนเหลือแต่เศร้า
มีใครอีกเหนื่อยล้าเช่นตัวเรา
เจอเพียงเงาความหลังชั่งปวดใจ
นอนฟังเสียงสายฝนที่หล่นร่วง
ลึกในทรวงเงียบเหงานี่ไฉน
โลกสีเทาอึมครึมไร้แสงไฟ
มองทางใดมืดมัวกลัวเหลือเกิน
จะลุกขึ้นก้าวย่างไปข้างหน้า
อนิจจาสองขายังขัดเขิน
อุปสรรคมากมายต้องเผชิญ
จะก้าวเดินยังไงให้ผ่านมัน
กอดตัวเองลำพังนั่งครุ่นคิด
สงบจิต สงบใจ ที่ไหวหวั่น
บอกตัวเองวันนี้ต้องฝ่าฟัน
ก้าวข้ามคำ คนเย้ยหยันคนนินทา
ขอเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่วันนี้
พอกันทีความอ่อนแอที่ไร้ค่า
จะฝังกลบลบแล้วฉากน้ำตา
ขอหยัดยืนเผชิญหน้าทุกภัยพาล
1326
11
0
หน้าส่วนตัว
