ปวดร้าว แล้วดาวก็ร่วงสู่พื้น ฉันร้องไห้อยู่ค่อนคืน ยินเสียงสะอื้นแม้หลับตา โทษฝน ที่สาดซัดดาวจนหม่นจนอ่อนล้า โทษวันและเวลา ที่ทำให้ท้องฟ้าหลงลืมดาว มองไม่เห็น แม้ว่าเคยจะชัดเจนในลมหนาว ยิ่งเงียบยิ่งดึกยิ่งพรึกพราว แต่เมื่อถึงรุ่งเช้าก็ลืมมอง คือฉัน ก็สมแล้วกับวันอันเศร้าหมอง สมแล้วปวดร้าวตามครรลอง ของผู้ไม่จดจ้องไม่จับตา ลาดาว บางที่แรกเช้าเธอมีค่า บางคนมีเธอทุกเวลา ฉันร้องไห้ที่ผ่านมาก็สมแล้ว
1496
1
0
หน้าส่วนตัว
