สุนันยา.
ภุมริน...บินตอม...หอมดอกไม้
มิห่างหาย...หวังลิ้ม...ชิมเกสร
ที่ฉ่ำหวาน...พลันสิ้น...ลิ้นภมร
ต้องร้าวรอน...ไร้รส...หมดราคา
วัยดรุณ...หอมเช่น...เป็นดอกไม้
ที่เริ่มได้...ผลิแย้ม...แต้มพฤกษา-
ธรรมชาติ...สร้างให้...ได้เกิดมา
เสน่หา...อิงแอบ...แนบชิดนวล
เป็นดอกไม้...ไร้กลิ่น...สิ้นคุณค่า
จะเก็บมา...ประดับไว้...ไร้หอมหวน
มิมีค่า...น่าถนออม...กล่อมรัญจวน
ดั่งเนื้อนวล...ขาดชาย...หมายเมียงมอง
เป็นดอกไม้...แห้งไป...ยังได้ซาก
แต่รักจาก...พรากไป...ให้ใจหมอง
มิเหลือซาก...ฝากไว้...ในครอบครอง
ได้แต่ร้อง...ครวญคร่ำ...จำฝังใจ
ไม่มีซาก...ฝากไว้...ให้ใครเห็น
ด้วยซ่อนเร้น...หลบล้า..
1081
6
0
หน้าส่วนตัว
