รักสถิต ทุกทิศา เช่นอากาศ แต่เธอขลาด เขลาเขิน จึงเดินหนี เปรียบดาวลับ วับแวม แซมหริบหรี่ หวังกวี นิพนธ์พจน์ รจนา เธอจึงอยู่ อย่างเดียวดาย ท้ายที่สุด ใครหนอฉุด ให้เธอขาด วาสนา รักมากล้น จนใจ จะไขว้คว้า เพียงคิดว่า เขาจัก ไม่รักเรา จึงถนอม ยอมบ่ม ด้วยขมขื่น มองคนอื่น ชื่นหวาน แล้วพาลเหงา ทุกข์ระกำ ซ้ำก่อ ก็เพราะเจ้า ที่ด้นเดา เสียทั้งหมด เลยอดชม
502
3
0
หน้าส่วนตัว
