เอกมาศ
๏ ใต้ฟ้าเดียวกัน ๏
ลักษณะเหมือนข้าวคอยฝน
ลักษณะเหมือนคนคอยฝัน
นานมาแล้ว จนลืมเลือนลางกัน
นานมาแล้ว นั้นห่างจางจาก บ้านไกล
๏ มีตะวันแสงส่องไออุ่น
หอมกรุ่นกลิ่นหอมดอกไม้
ตกตะวันแสงจางจืดวาย
บ่ มีไผเลยที่ เรื่อยรา
เก็บตะวันนั้น มาให้เจ้า
คลุกเคล้าเงาจันทร์จากฟ้า
คึดฮอด เงาน้ำ ที่โรยรา
มื้อใด เงาฟ้า จะกลับคืน
ฟ้าคะนองฝน คนฝันพร่ำ
ซัดกระหน่ำ ใจ สุดที่ฝืน
หนาวเหน็บเจ็บร้าวทุกคราวคืน
มิอยากตื่น มิอยากหลับ ลับตาลง
เช้า กระจ่าง แจ่มแสงสู่ฝัน
ตื่นจากคืนจันทร์ ที่ลุ่มหลง
รุ่งอรุณ ยามเช้าพราวพรง
น้ำค้างหนาวลม
1765
6
0
หน้าส่วนตัว
