โคลอน
เก็บกระเป๋าเดินทางกลางโลกเปลี่ยว
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายนี่แหละฉัน
เหงาเข้าไปเหงาได้ทุกวี่วัน
ตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์เป็นอะไร
คิดถึงที่ที่หนึ่งอยากไปหา
ทะเลจ๋าได้ยินเสียงฉันไหม
หอบรู้สึกบอบช้ำมาแสนไกล
กระเป๋าใบย่อมเยาเอาติดตัว
ผืนแผ่นทรายสีขาวยาวสุดหาด
ฉันจะกลับไปวาดยิ้มให้ทั่ว
ระบายสีหัวใจที่หม่นมัว
ไม่พันพัวทุกข์ที่ถาโถมมา
จะแวะไปทักทายปูลมเล่น
หลบหลีกเร้นโลกที่จวนเจียนบ้า
แค่เห็นเธอดั่งชุบชีวิตชีวา
ลบเลือนรอยน้ำตาที่ร่วงริน
พยายามสูดอากาศเข้าเต็มปอด
และโอบกอดหัวใจคนบ้าบิ่น
ซึมซับโลกละมุนกรุ่นไอดิน
ที่คุ้นชินรู้สึกมาเนิ่นนาน
กลับมาเยือนทะเลดั่งวันเก่า
สุขฤา
2032
5
0
หน้าส่วนตัว
