แดดเช้า
ห่วงเส้นด้ายสายป่านสานชีวิต
เราปกปิดรอยหม่นบนโลกเก่า
กลัวแสงบังหวังรางระหว่างเงา
เกรงความเบาแผ่วบางผ่านเวลา
หวาดแสงฉายตะวันผันมาพบ
หวั่นเงาหลบมุมหลืบสืบคุณค่า
หมกมุ่นถักรักร้อยรอยฝันทา
ทอหัวใจท่วมน้ำตาเพียงลำพัง
โลกความจริงยิ่งกระทบสะท้อนแสง
เราอ่อนแรงล้าโรยโหยหาหวัง
กีดรอยเงากั้นกรอบ ทั้ง ชอบ - ชัง
เรากักขังหัวใจในโลกวน
กับห้องแห่งกำแพงใจใครไม่พบ
เราเลี่ยงหลบความจริงยิ่งสับสน
วิ่งหนีเงา เขลา ขลาด หวาดเกินทน
ยากหลุดพ้นห้องหับอันคับใจ
ห่วงเส้นด้ายสายป่านสานชีวิต
สิ่งถูก - ผิด ล้อมเขตเหตุผลใหญ่
"กะลา" โลกส่วนตัวกลัวหลุดไป
เกรงพบฟ้ากว้างไกล ... กลัวใจตน
เราจึงเป็น "ค
1686
3
0
หน้าส่วนตัว
