ทานพอ
อาลัยรัก
ด้วยอาลัยจึงฝากใจใส่อักษร
เป็นบทกลอนสะท้อนความอ่อนไหว
เปลี่ยวเอกาใยเล่าเท่าเปลี่ยวใจ
เปลี่ยวปราศัยเปลี่ยวใดไหนจะปาน
คคนางค์ขอบกว้างช่างห่างเหิน
อยากจะเดินเกินก้าวอย่างห้าวหาญ
แต่ฟ้าสูงดินต่ำประจำนาน
จะกี่กาลนานวันไม่ผันไป
ดินก้อนน้อนคอยจ้องมองแผ่นฟ้า
ชมเวหาเวิ้งวุ้งทุ่งสดใส
ประเดี๋ยวเดียวหมอกมืดจืดทันใด
ฝนพรำในใจดินถิ่นต่ำสกุล
เจ้าดินน้อยลอยล่องตามคลองคลื่น
น่าสะอื้นสงสารเจ้าเศร้าเกื้อหนุน
ร่างเหลวแหลกแยกสลายกลายเป็นจุน
ด้วยสิ้นบุญล่องไปในสายชล
กระแสธารผ่านเชี่ยวไม่เกลียวกลับ
พาดินลับล่องแล้วกับแก้วฝน
ยามยลยินถิ่นน้ำช้ำกลม
ยิ่งต่ำตนตกใต้ท้องสาย
1207
0
0
หน้าส่วนตัว
