แก้วประเสริฐ
* โอ๊ยข้าแทบจะบ้าตาย *
ฝนปะปรายพร่างพรมสู้ลมหนาว
นั่งคุดคู้หน้าเศร้าแหงนเฝ้าฟ้า
แสงอาทิตย์มิเห็นที่เป็นมา
เกิดปัญหาค้างใจล้วนใฝ่คิด
สิ่งเงียบเหงาสู่ฝันยามหันร่าง
คิดฟุ้งสร้างผ่านห้วงสู่ดวงจิต
จับประเด็นใหม่เก่าที่เข้าติด
เบิ่งชีวิตผิดแผกแตกต่างไป
มองดูสาวแวววับขยับยิ้ม
งามจิ้มลิ้มผ่องพรรณนั้นสดใส
อีกคนหนึ่งเข้ามาช่างวิไล
พอผ่านไปอ้วนกลมผมงามตา
เธอแย้มยิ้มพริ้มพักตร์พยักเพยิบ
ใจกำเริบเอิบสานพลันยิ้มหา
พอดูใกล้ตาลายตายแล้วหวา
เจ้าหนี้มาแทรกตัวหนีพัวพัน
พอหลุดพ้นชนเข้ากับนางหนึ่ง
เธอทะมึงเสียงห้าวราวแยกขัน
ชนเข้ากับสังก
หน้าส่วนตัว
1168
25
0
