พี่ดอกแก้ว
ดอกไม้งามยามตะวันเริ่มผันสี
ดุจมณีเปล่งประกายให้วาบหวาน
ดอกไม้เฉาด้วยลำแสงสุรีย์ราน
ดุจดวงมานแหลกลงตรง....ปุถุชน
ต่างกับพระอริยะผู้ละหลง
และปลดปลงไม่รู้สู่มรรคผล
แม้นดอกไม้เฉาลับกับตาตน
กลับงามล้นยิ่งงามยามเพ่งมอง
เพราะรับรู้ดูสิ่งที่จริงแท้
ความเปลี่ยนแปรดับไปในธรรมผอง
มีดวงตาดุจแก้วอันเรืองรอง
ที่เพ่งมองทะลุผ่านม่านบังทรวง
ความอับโชคโศกศัลย์อันทุลักษณ์
ได้ประจักษ์เข้าใจใช่ใหญ่หลวง
พบชีวิตไร้สิทธิ์สิ่งทั้งปวง
มิอาจทวงถามคืนคราวชื่นบาน
เห็นดอกไม้อับเฉาทุกคราวดอก
คือการบอกชีวิตไร้แก่นสาร
มีไตรลักษณ์ครอบครองนิรันดร์กาล
ดอกไม้ธรรมจึงบานในหัวใจ
9353
25
0
หน้าส่วนตัว
