แก้วประเสริฐ
*** สิ้นสิเน่หา ***
ระวีแผ่วเสียงหวานกังวานแว่ว
ระคนแนวไผ่เอนดั่งเน้นสวรรค์
หยาดพิรุณฉาบแสงแฝงลาวัลย์
งามตระการพวยพุ่งรุ้งเรืองรอง
แวววับเงาหยาดย้ำงามล้ำไสว
สิ่งวิไลแพรวพราวสกาวสยอง
ระยิบระยับเก็จมณีฉวีละออง
สะท้อนสองตาแลกระแสใจ
เสมือนรักฝากไว้เพียงใยเนื้อ
เย็นวาบเจืออ่อนล้าเหว่หว้าไหว
ครางร่ำร้องระคนดุจปนฤทัย
วาบสดใสคุกรุ่นเพียงจุนพราว
ลมโชยผ่านกิ่งไม้ยากให้หวน
ระริกชวนคิดถึงรำพึงเขลา
ใจที่มอบแสนสนิทผิดกับเงา
ห่วงคอยเฝ้าตามติดมิคิดวอน
ฟ้าสว่างละอองหมองเสียแล้ว
พฤกษาแนวหยุดนิ่งดังกิ่งขอน
ไพเราะซ่านซึ้งหมดลดงามงอน
วิเวกย้อนคืนกลั
หน้าส่วนตัว
1140
28
0
