เรไร
ดอกเอ๋ยเจ้าดอกไม้.........งามวิไลแน่หนักหนา
แบ่งบานอยู่ในป่า............ทรงคุณค่าแห่งความงาม
งามยิ่งกว่าสิ่งไหน...........ซ่อนเอาไว้คือขวากหนาม
ครุ่นคิดเหมือนนิยาม.......หมู่ชนตามหวังชมเชย
ภุมราร่อนไปหา..............มวลบุปผาอย่าเมินเฉย
รีบหุบกลีบดอกเลย.........มิยอมเผยเฉลยตัว
ทรงคุณค่าในป่า............แต่เวลาพาอับเฉา
ร่วงโรยลาไปเปล่า.........ดูสิเศร้าโศกโศกา
ดอกไม้ในป่าร้าง...........งามงดกลางความเหว่ว้า
แห้งเหี่ยวตามเวลา........กับพนานิจนิรันดร์
บุปผางามสุดห้าม..................หักใจ ให้เชย
ป่าเปลี่ยวแสนกว้างใหญ่........สุดหล้า
แม้งามสักเพียงไหน...............ไร้คู
1387
12
0
หน้าส่วนตัว
