มณีจันทร์
อ่านทบทวนจดหมายร่ายถึงพ่อ
หนูยังรอพ่อกลับมารับขวัญ
มะละกอพ่อหว่านเมื่อวานวัน
ต้นของมันโตไวได้ผลดี
ต้นกระถิ่นรั่วบ้านแตกก้านกิ่ง
มันสูงยิ่งเลยบ่าคราตอนนี้
กระดังงาเป็นพุ่มสุมทวี
ยังไม่มีเงาพ่อที่รอคอย
ชะเง้อมองตะวันพลันลาลับ
เมื่อไหร่กลับพ่อจ๋าแม่เหงาหงอย
นั่งรอพ่อทุกวันนั้นเหม่อลอย
นับวันคอยสะอื้นฝืนอกตรม
แม่นั้นบอกว่าพ่อต้องทำงาน
เพื่อสร้างบ้านหลังใหญ่ให้สุขสม
มีรถราไว้ใช้ได้ภิรมย์
พ่อปูพรมวางฐานเพื่อบ้านเรา
พ่อนั้นไปครานี้ที่ยาวนาน
เราทางบ้านส่งใจไปให้เขา
แม่สะอื้นคืนค่ำเพียงแผ่วเบา
ใจลูกเศร้าเกินกว่าจะบรรยาย
เจ้าน้องเล็กร้องจ้าหาแต่พ่อ
น้ำตาคลองอแงแย่เหล
1371
19
0
หน้าส่วนตัว
