แก้วประเสริฐ
ลมโชยพัดใบไม้ร่วงหลุดจากขั้ว
ปลิวไปทั่วเนินสล้างใต้ขุนเขา
ลงสู่แอ่งกระแสธารไหลเบาๆ
ลอยไปเข้าสู่สายน้ำเป็นวังวน
สาวหญิงหนึ่งนั่งพิงเหลือบโขดหิน
น้ำตารินหลั่งไหลไห้สะอื้นหลายหน
ร่างสะท้านหวั่นไหวคล้ายน้ำในสายชล
คงเป็นคนที่พ่ายรักจนหนักทรวง
รักเอ๋ยรักรักของเจ้าคงสุดพ่ายรัก
คงช้ำนักเพราะใจรักเจ้าคงติดบ่วง
ชายเจ้าเล่ห์อาศัยลิ้นเสียงหลอกลวง
มัดเป็นห่วงคล้องตัวเจ้าเศร้าอาลัย
คงเจ็บนักแม่สาวน้อยไร้เดียงสา
เจ้าอ่อนล้าแต่คงปากกล้าได้ปราศรัย
กลับเสือร้ายในกรุงเสียจนใจบรรลัย
เจ้าจึงได้มานั่งเศร้าโศกเสียใจรัญจวน
อันความรักเจ้ายัง
หน้าส่วนตัว
1155
31
0
