พุด
ดวงดอกไม้ป่าร่ายฟ้อนอ้อนอุษา
หมู่นกกาผกโผผินบินเวียนว่อน
บัวกลางบึงรออาทิย์อุทัยไหวช่ออรชร
ผึ้งเฝ้าตอมหอมดมเกสรบัว
ฟ้าเหนือลำเนาเริ่มเรื่อเรืองไสว
ดนตรีไพรทุกสรรพสัตว์ระงมทั่ว
ออกหากินบินจากรังมิหาญกลัว
กว่าสลัวได้คืนหลังกลับรังนอน
เฉกเช่นวัฎฎกรรมธรรมดาแห่งชีวิต
เพรงชะตาลิขิตสัจจสอน
จำต้องสู้เดินไปในโลกมายาละคอน
ตามบทตอนทุกข์ชีวีพลีพบธรรม
เพื่อเพาะบ่มเรียนรู้แจ้งใช่เชื่อผล
ให้ทุกข์ทนถึงที่สุดจนครวญคร่ำ
แล้วปล่อยวางจางคลายระทมระกำ
จิตรับธรรมนำทางทองสู่คลองใจ
พายเรือชีวิตออกจากท่ามนุษยโลก
อำลาโศกเหน็บหนาวเศร้าปานไหน
กำหนดรู้นี่แหละหนาสร้อยโซ่กรรมพันธนา
3064
1
0
หน้าส่วนตัว
