ดิสยเมธา2
ยังอุดอู้ อยู่ใน ความรู้สึก
อันซ่อนลึก หลบพิภพ อันอบอุ่น
นอนคุดคู้ อยู่ใน ความเคยคุ้ย
เอาหมอนหนุน อบหนาว ทุกคราวคืน
นึกว่าหมอน ตอนนี้ ที่แนบแน่น
คือวงแขน ของบุรุษ ระรวยรื่น
ปลอกหมอนแทน แผ่นอก อันโชกชื้น
น้ำตาตื้น ติ๋งติ๋ง เมื่อทิ้งตัว
มีหมอนกอด เป็นอีกกาย ให้ก่ายเกาะ
อยู่บนเบาะ นอนคนหนึ่ง ก็ถึงทั่ว
ทั้งเนตรสอง มองออก ไปนอกรั้ว
แลสลัว งัวเงีย ในเงียบงัน
ความรู้สึก ของผู้ อยู่โดดเดี่ยว
จะเปล่าเปลี่ยว ปลอบแล้ง แห่งคิมหันต์
จะรุ่นร้อน ผ่อนหนาว คราวเหมันต์
หน้าวสันต์ จะสั่นสู้ ทำขู่คึก
หมื่นชาวโลก ล่วงรู้ ฤดูร้อน
หนึ่งคนนอน นับดาว เมื่อคร
862
1
0
หน้าส่วนตัว
