ฉันไม่มีดอกไม้จะมอบให้ มีเพียงแค่เศษใบไร้กิ่งก้าน ที่แหว่งวิ่นบิ่นเหลือซากจากวันวาน สีน้ำตาลแห้งกรอบทั่วขอบใบ ฉันไม่มีดวงดาวพร่างพราวแสง กระจ่างแจ้งกลางนภาส่องฟ้าใส มีเพียงแสงสว่างส่องทางใจ ที่ริบหรี่ใกล้ใกล้จะดับมอด ฉันไม่มีม่านเมฆที่เสกสรรค์ หยอกล้อเล่นดวงตะวันจำนรรจ์พรอด มีเพียงม่านพายุใจที่มืดบอด พัดกระหน่ำซ้ำวายวอดตลอดมา ฉันไม่มีอะไรในชีวิต เหมาะสมจะผูกติดอย่าคิดหา ฉันไม่มีชีวิตและชีวา ฉันไม่มีคุณค่า .. อย่าเลย ..