แก้วประเสริฐ.
เงาเลือนราง๐ มาดแม้นวันคืนผ่านประสานรักใจสมัครมอบไว้ข้างในสองยามเขาชังมองเราเคยเฝ้าปองสร้างหม่นหมองตรอมตรมระทมใจ ๐ จากไปนานผ่านครวญรัญจวนถ้อยแสนหยดย้อยรินหลั่งเคยหวังไว้เหลือแต่เงาเฝ้าเพียรให้เปลี่ยนไปความหวังไว้ยากได้แสนไกลตา๐ แจกันน้อยมองดูอดสูนักเคยประจักษ์ครั้งหนึ่งสุดพึงหาก้านกุหลาบห้อยเหี่ยวยากเหนี่ยวมาโชคชะตาผันเปลี่ยนหมุนเวียนไป๐ เคยฝากรักให้ฉันต้องหันเหเหมือนเสเพลมาเยือนเสมือนใคร่ช่างเลือนรางสุดฝันในทันใดแต่สุดท้ายเปล่าเปลี่ยวยากเหนี่ยวคืน๐ เหมือนแสงจันทร์เลือนหายในขอบฟ้าความมืดมาครวญคร่ำสุดย้ำฝืนช่างเปลี่ยวใจในรักยากจักยืนต้องสะอื้นป่วนอกเฝ้าปกคลุม๐ คิดถึงถ้อยฝากไว้ผ่าน
0
0
0
หน้าส่วนตัว
