เพื่อนนักกลอนที่รักและคิดถึงทั้งที่ซึ้งเพิ่งได้พบและคบหากลอนบทนี้ที่ฉันพรรณนาด้วยเหนื่อยล้าอ่อนไหวใจอาวรณ์ ฉันหนาวเหน็บเจ็บร้าวใจป่วนปั่นไกลฝั่งฝันกวีกานท์ชาญอักษรไร้คนรักนำพามาต่อกลอนสุดสะท้อนสุดตรมขมในใจ คนท้ายแถวแมวมองไม่มองหาโศกอุราหม่นเศร้าเขาผลักไสทุกคนเบือนเลือนห่างร้างสายใยดั่งหมอกไหววูบวับกับสายลม จะเป็นไปเช่นนี้อีกกี่หนกาลวิกลจนวิกฤตจิตขื่นขมน้ำตารินหยดไหลหทัยตรมไม่สุขสมในวงวรรณอันเกรียงไกร ไม่เด่นดาวพราวฟ้าแสนล้าหลังแถมคนชังนักหนาว่าเหลวไหลหมดสิ้นหวังแววกวีมิก้าวไกลคงจะใกล้อวสานกานท์กวี หมดพลังสร้างสรรค์อันแกล้วกล้าไร้คุณค่าใดใดในศักดิ์ศรีฝากลำนำย้ำเอ่ยเผยวจีคิดอีกทีสู้ไม่ถอยข้อ
2383
5
5
หน้าส่วนตัว
