....แลระลอกเรียงระลิวเป็นทิวสาน เลื่อมละลานริ้วเสี้ยวเป็นเกลียวสาย พอคะเนนับคณาแสงพร่าพราย คือจันทร์ฉายชัดชอนยอนระยับ ...ล่องมาปรนปันนวลให้หวนเห็น เกือบลืมเร้น.กลับลอยก่อนคล้อยดับ แม้นทางนั้นพ้นผ่านมานานนับ คงทาบทับตรึงตราเมื่อครานึก ...ไร้ภิรมย์พรมลานดังกาลเก่า เคยหยอกเย้าก็หยุด.สะดุกกึก สะกดจิตสะกิดใจข้างในลึก กับก้อนผลึก..ส่องผ่านกับกาลนั้น ...เพียงเงื้อมเงาแง้มผลักพอพักตร์เผย ก็เลื่อนเลยไม่หวนล่องได้จองฝัน พื้นธารหมองมืดแสง..เคยแปลงปัน เจ้าจรัลเลยหาย...ลับปลายฟ้า
1069
9
0
หน้าส่วนตัว
