1 กรกฎาคม 2547 04:23 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 3 วันศุกร์ที่ 6 มีนาคม 2547 [เวลา 17:00]
ประกาศถึงผู้ที่ร่วมเล่นเกมส์ทุกท่าน ขณะนี้เวลา 17.00 นาฬิกา ซึ่งกระชั้นเวลาจบเกมส์มาทุกขณะแล้ว เหลือเวลาอีก 6 ชม.เท่านั้น ขณะนี้ เหลือผู้เล่นเกมส์แค่ 2 คน ขอให้ทุกท่านดำเนินเกมส์ต่อไปให้ทันเวลาด้วย ไทด์และแบ็คได้ยินประกาศ ต่างสงสัยว่าใครที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของตัวเอง และต้องคิดไปต่างๆนาๆ แบ็คและไทด์ มุ่งหน้าไปทางเดียวกัน คือสนามหญ้าเพื่อไปรอคู่ต่อสู้ของตนเอง
ทั้งคู่มาถึงสนามหญ้าพร้อมกัน และเจอหน้ากันต่างงง เพราะคู่ต่อสู้ของตนไม่เป็นแบบที่คิดเลย สัญญาณทั้งคู่ดังขึ้น
ไอ้จ๊าดง่าว มึงเก่งนี่หว่ารอดมาจนถึงรอบสุดท้าย แบ็คพูดขึ้น
มึงก็เหมือนกันแหละวะ ที่ห้องปฏิบัติการต่างลุ้นกันว่าทั้งคู่จะทำอะไรต่อไป และใครจะเป็นผู้เหลือรอด
ยืดเวลาปลอกคอไปอีก เป็น 30 นาที จอมพลหลวงสั่ง
ครับท่าน
แบ็คกับไทด์ ทั้งคู่ยังพูดคุยกันอยู่ ยังไม่ได้ต่อสู้กัน แต่พูดกันได้ไม่นาน การต่อสู้ก็เริ่มขึ้น โดยที่ไทด์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน แบ็คหลบทัน ที่สนามหญ้าเป็นที่โล่ง ทั้งคู่ต่างยังหาที่กำบังไม่ได้ ต่างกระหน่ำยิ่ง และต่างก็หลบลูกกระสุนของกันและกัน เสียงดังสนั่นเต็มไปหมด แบ็คถอดเป้ทิ้ง และวิ่งไล่ไทด์ ไปจนถึงกลาง รร . ซึ่งเป็นวงเวียน ไทด์ วิ่งไปสะดุดซีเมนต์วงเวียนล้ม ปืนหลุดมือลอยไปตกอยู่ไกล แบ็คได้ที ไทด์จนมุมอยู่กลางวงเวียนทันที
หึหึ ในที่สุดก็รู้แล้วว่าใครจะรอด ไทด์หน้าซีด
เออ กูยอมแพ้มึง
ปัง! พูดยังไม่ทันจบ ไทด์ก็ถูกแบ็คยิงตายอย่างง่ายดาย ง่ายมาก ความรู้สึกสุดท้ายของไทด์ เขาดีใจที่จะได้ตายไปอยู่กับจอยแล้วรอยยิ้มเกิดที่มุมปากของไทด์ ก่อนที่ จะหมดลมหายใจ
เด็กชายหมายเลข 12 ไทด์ ตาย! [เหลือ 1 คน ]
จบเกมส์ จอมพลหลวงประกาศ
ผู้ชนะคือ เด็กชายหมายเลข 9 แบ็ค ขอแสดงความยินดี ผู้รอดชีวิตรุ่นแรก ของBR จบเสียงประกาศ กำแพงโรงเรียนรอบๆที่ทีความสูงไม่ไช่น้อย ก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย และมีพลุยิงขึ้นไปบนฟ้ารอบๆแนวกำแพงนั้น เป็นพลุแสดงความยินดีกับผู้ชนะของเกมส์ บนท้องฟ้าสว่างโร่ไปด้วยแสงสีของพลุหลายร้อยดวง เสียงดังสั่นไปหมด และประตูโรงเรียนก็ค่อยๆเปิดออก
แบ็คหันหลังกลับและค่อยๆเดินตรงไปยังประตูโรงเรียน เขาไม่ภูมิใจกับชัยชนะที่ได้มาเลยแม้แต่น้อย เป็นชัยชนะที่ไร้ค่า และเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ความตายของเพื่อน ที่ต้องห้ำหั่นกันเอง แต่เขาได้ชื่อว่าผู้เหลือรอดแล้ว เขาเดินหันหลังให้กับเบื้องหลังความโหดร้ายของเกมส์การแข่งขัน และควันไฟของการต่อสู้ เดินจากความโหดร้ายของชีวิต ความอยุติธรรม ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ ทิ้งเบื้องหลังให้เป็นตำนานที่ถูกปิดตาย ไม่ต้องการที่จะถูกขุดขึ้นมาพูดอีก ซึ่งมันจะกลายเป็นความช้ำใจ เขาเดินจากความทุกข์อันแสนสาหัส ความงี่เง่าของมนุษย์บางคน และเขาไม่ต้องการที่จะมาเยือนที่แห่งนี้อีกเลย แบ็คเดินถึงประตูโรงเรียน เขาเลี้ยวซ้ายออกโรงเรียนไป และหายไปกับความมืดของราตรีกาล
1 ปี ต่อมา
แบ็ควางดอกไม้ไว้อาลัยต่ออนุสาวรีย์เยาวชนBR ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า อนุสาวรีย์นี้สร้างเป็นรูปปลอกคอยักษ์ ที่เคยใช้สังหารนักเรียนเมื่อปีที่แล้วและมีดอกไม้อยู่ตรงกลาง เขายืนอยู่ที่เดิม ที่ๆ เข้าได้ชื่อว่าเป็นผู้ชนะ วงเวียนกลางโรงเรียน ย้อนไป เมื่อ 1 ปีที่แล้ว เมื่อจบเกมส์ หนึ่งเดือนต่อมา คณะปฏิวัติ ถูกโค่นล้มโดยรัฐบาลปัจจุบัน จึงกลายเป็นกบฎสมใจนึก รัฐบาลได้บันทึกเหตุการณ์ร้ายแรงนี้ใว้ในประวัติศาสตร์ของประเทศ โดยกำหนดให้วันที่ 6 มีนาคม เป็นวันดอกไม้เยาวชน โดยมีผู้มาร่วมงานกันคับคั่งที่โรงเรียนแห่งนี้ และมีผู้แต่งเพลงให้กับวันดอกไม้เยาวชน เพื่อแสดงถึงความเจ็บช้ำของนักเรียน ปี 3 ห้อง 6 ทั้ง 54 คน และนำเถ้ากระดูกของนักเรียนทั้ง 54 คนมาบรรจุและสร้างอนุสาวรีย์แห่งนี้ไว้ให้ เป็นอนุสรณ์สำคัญ และได้ซ่อมแซมอาคารที่เสียหาย และบูรณโรงเรียนใหม่ ไม่ให้เหลือร่องรอยแห่งความโหดร้าย และจะไม่ให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นซ้ำรอย อีกครั้ง..
แบ็คเม้มปาก และเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า รำลึกถึงเพื่อนๆ ทั้ง 54 คนที่จากไป ความทรงจำในอดีตที่ดีและที่แสนเลวร้าย และปากก็ร้องเพลงดอกไม้เยาวชน คลอไปกับสายลม เบาๆ
ดอกไม้ เบ่งบานลู่ลม
แรงกระหน่ำสังคม ซ้ำจมลงดิน
ชีวิต ดอกไม้ชาชิน
บอกให้ได้ยิน คือดอกไม้เยาชน
1 กรกฎาคม 2547 04:22 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 3 วันศุกร์ที่ 6 มีนาคม 2547 [เวลา 12:00]
ประกาศจุดอันตรายที่ 5 อาคาร 7 อาคาร 8 ไทด์ที่อยู่อาคาร 7 วิ่งออกมาทางอาคาร 5 เบนซ์ก็วิ่งตรงทางเดินอาคาร 5 ทั้ง 2 คน วิ่งมาชนกันตรงมุมตึก และล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ สัญญาณดังขึ้น ทั้งคู่หยิบปืนมาจ่อหน้ากัน เมื่อเงยหน้าขึ้นและรู้ว่าเป็นใคร ทั้งคู่เลย เอาปืนลง และยืนขึ้น มองหน้าหน้ากัน ตอนนี้ทั้งคู่ยังระหองระแหงกันอยู่นิดหน่อย
ขอโทษ ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน เหลือ 40 วินาที
เห้ออ ถึงเวลาที่กูต้องตายแล้วละ เบนซ์พูด
ทำไม ไทด์ย้อนถาม
ไอ้ยิมมันก็ตายไปแล้ว กูนี่แหละเป็นคนฆ่ามัน กูฆ่าไอ้ยิม เบนซ์ตะโกน ใส่ไทด์
แล้วไง ไทด์ถามช้าๆ
มึงยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ กูต้องชำระบาปที่กูทำไว้ดิ ถ้ามึงฆ่ากูตายมึงก็รอด พระเจ้าก็คงอภัยให้กู ถ้ามึงไม่ฆ่ากูตอนนี้มึงก็ต้องตายไปด้วยนะโว้ย เบนซ์พูดเสียงดัง ไทด์ถอนหายใจ
ไม่กูไม่ฆ่ามึงหรอก ไทด์ส่ายหน้า
มึงอยากตายหรือไง ที่ผ่านมากูทำไม่ดีกับมึงไว้เยอะ กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นคนดี กูว่ามึงเป็นคนเลวตลอด ทั้งๆที่มึงก็เป็นคนดี กูทำกับมึงแบบนี้ กูทำให้มึงเจ็บขนาดนี้แล้ว มึงยังไม่ฆ่ากูอีกเหรอ ไทด์เงียบ เหลือ 20 วินาที
กูยกโทษให้มึง เบนซ์ส่ายหน้า
ไม่ ไทด์ มึงไม่ต้องยกโทษให้กู ให้คนเลวๆอย่างกู ตายไปเหอะ แล้วมึงก็จะรอด มึงอยากตายพร้อมกะกูหรือไง เบนซ์ตะโกนจนเสียงแหบ
มึงจะให้กูฆ่ามึงตายแล้วให้กูรอด กูไม่เห็นแก่ตัวมากเกินไปเหรอ ไทด์ตะโกนบ้าง เหลือ 10 วินาที
ไม่ ไทด์ มึงยิงกูดิ เร็วๆ เวลาเหลือน้อยแล้วนะโว้ย
ไม่ไทด์ตอบ เบนซ์กำหมัดแน่น
ไอ้ควาย!! เบนซ์ วิ่งไปชกไทด์จนล้มไปกองอยู่บนพื้น ไทด์ เอามือกุมแก้มข้างที่โดนชก และเงยหน้าไปมองเบนซ์ เหลือ 5 วินาที
เบนซ์ค่อยๆ ถอยหลัง ไปเรื่อยๆ และหยุดลง เหลือ 3 วินาที
โชคดีวะเพื่อนรัก เบนซ์น้ำตาไหล
ปัง!! เบนซ์ยิงตัวเอง กระสุนตัดขั้วหัวใจ รู้สึกได้ถึงความเจ็บ เจ็บมากที่สุด ความรู้สึกสุดท้ายของเบนซ์แว๊บเข้ามาในสมอง และก็ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกเลย ร่างของตัวเองค่อยๆทรุดลง และนอนไร้ความรู้สึก กองอยู่กับพื้น ไทด์ลุกขึ้นมา ทำใจแข็ง มองหน้าเบนซ์ที่นอนแน่นิ่ง ดวงตาปิดสนิท กลั้นใจตัวเองไว้ไม่ให้เศร้า นั่งลงข้างๆ และถอดแหวน สลัก T7 ที่นิ้วของเบนซ์ แล้วยืนขึ้น
โว้ยยยยยยย!!! ไทด์ขว้างแหวนของเบนซ์ขึ้นไปบนฟ้า ตัวแหวนกระทบกับแสงดวงอาทิตย์เกิดประกายแล้วหายไป ไทด์วิ่งจากไปในสถานการณ์แบบนั้นใครเล่าจะอดกลั้นได้
เด็กชายหมายเลข 5 เบนซ์ ตาย! [เหลือ 2 คน]
ครึ่งวันผ่านไป 2 คนที่เหลือรอด แบ็ค และไทด์ ต่างนั่งสงบจิตสงบใจอยู่คนละมุม
1 กรกฎาคม 2547 04:21 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 3 วันศุกร์ที่ 6 มีนาคม 2547 [เวลา 6:00]
ข้างกองไฟ เบนซ์กะยิมนอนเกยหาดกันอยู่ แบ็คลุกและจากไปตั้งแต่ตอนตี 4 แล้ว เบนซ์และยิม สะดุ้งตื่น จากเสียงสัญญาณปลอกคอที่ดังขึ้น วันที่ 3 วันนี้ กฏคือ ห้ามอยู่เป็นคู่ เจอกันแล้วต้องฆ่า ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายสัญญาณจะหยุดดัง นี่คือความโหดของเกมส์บีอาร์วันสุดท้าย เบนซ์และยิมตกใจ แต่ยิมตั้งสติได้ก้มไปหยิบปืนในถุงข้างๆ ที่มีอยู่ 2 อัน และโดยให้เบนซ์อันนึง
อะไรนิ๊ยิม เบนซ์ งงไปหมดแล้ว ยิมรู้ในจิตใต้สำนึกว่าต้องเสียสละชีวิตเพื่อให้เพื่อนรอด เหลืออีกครึ่งวินาที
ไอ้เบนซ์ยิงกูดิ เร็วๆ ยิงกู ยิมตะโกน เบนซ์ถือปืนด้วยมือไม้สั่นไปหมด
ทำไมงะ ทำไมกูต้องยิงมึงด้วย กูไม่อยากฆ่ามึง เบนซ์ตะโกนกลับไป ยิมทิ้งปืน
ถ้ามึงไม่ยิงกู เราก็จะตายทั้งคู่นะเว้ย
แต่กูไม่อยากให้มึงตายนิ เบนซ์ตะโกนตอบไป ยิมตะคอกกลับมา
ถ้ากูตายมึงก็รอดนะเว้ย ถ้ากูไม่ตายเราก็ตายทั้งคู่ เร็วสิ ยิงกูเร็วๆ ยิมตะโดนดังจนน้ำตาเล็ด เหลืออีก 10 วินาที
มึงจะให้กูรอดคนเดียวเหรอ ให้กูรอดแล้วมึงตายเนี่ยนะ
ไอ้โง่ เรารอดด้วยกันทั้งคู่ไม่ได้หรอก ยังไงกูก็ต้องตายอยู่ดี สู้ตายตอนนี้ให้มึงรอดยังดีกว่า เร็วดิ ยิงกู เร็วๆ เหลือ 5 วินาที
เร็วๆ กูจะไม่โกรธแค้นมึงเลย ยิงกูดิ เร็วๆ เบนซ์ตัวสั่นจับปืนแน่น ไม่พูดจาอะไร เหลืออีก 3 วินาที สัญญาณดังยาว
ยิม กูขอโทษ เบนซ์กลั้นหายใจ หลับตาลง เหลืออีก 1 วินาที
ปัง!! สัญญาณหยุด เบนซ์ลืมตาขึ้น ยืมนอนไร้ลมหายใจอยู่ตรงหน้า เขาส่ายหน้า ไม่เชื่อว่าเขาฆ่าเพื่อนของตัวเอง เขาเห็นแก่ตัว เขาน่าจะตายตามไปด้วย แต่สำนึกสุกท้ายของชีวิต คือต้องการรอด จึงต้องทำแบบนั้นลงไป เบนซ์นั่งลงข้างๆยิม ก้มกราบลงไปบนตัวยิมและน้ำตามันก็หลั่งไหล ด้วยความเศร้าใจ เพื่อนที่เมื่อคืนยังพูดคุยหยอกล้อกันอยู่ วันนี้กลับจากไป เบนซ์ยังนั่งอาลัยอยู่เป็นเวลานาน
อีกฟากหนึ่งกลุ่มของปราง วิค ฟ่ง สัญญาณก็ดังขึ้นเช่นกัน ทั้งสามสาวก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก แต่สัญชาติญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ ทั้งสามวิ่งไปเอาปืนในถุงเป้ของตนเอง และไล่ยิงกันระห่ำ เพื่อต้องการให้ตัวเองรอด ฟ่ง วิค ปราง ที่เคยรักกันมาก่อน ตอนนี้กลับมาไล่ยิ่งกัน เพื่อเอาตัวรอด ความเป็นเพื่อนไม่เหลืออีกแล้ว เพราะความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ ทั้ง สาม วิ่งไล่ยิงกัน จนออกไปนอกห้อง และต่างโจมตีกันกระหน่ำ เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เขม่าควันปืนคละคลุ้งไปหมด
ปัง! ฟ่ง พลาดโดนมะปรางยิง และตายไปเป็นคนแรก วิคและปรางต่างต่อสู้กับอย่างบ้าระห่ำและดุเดือด เหลืออีก 10 วินาที มะปรางและวิคต่างหลบอยู่ที่กำลังของตนเอง ต่างฝ่ายต่างยิง แต่ก็ไม่ถูกกัน ทั้งคู่ไม่มีใครกล้าออกจากกำบัง เหงื่อออกโชกเต็มตัวไปหมด หัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ มะปรางหยุดยิงและโงหัวไปมองวิค
บึ๊ม! ปลอกคอของทั้งคู่ระเบิดขึ้น คอขาด เลือดสาดกระเด็นใส่ชุดนักเรียน ตายคาที จบสิ้นการต่อสู้อันยาวนาน
เด็กชายหมายเลข 1 ยิม
เด็กหญิงหมายเลข 20 ฟ่ง
เด็กหญิงหมายเลข 22 ปราง
เด็กหญิงหมายเลข 25 วิค ตาย! [เหลือ 4 คน]
วันที่ 3 วันศุกร์ที่ 6 มีนาคม 2547 [เวลา 10:00]
แบ๊คและไดร์โคจรมาพบกัน
เจอกันอีกแล้วนะแบ๊ค คราวก่อนเก่งนิ๊ หนีเราไปได้ หวังว่าวันนี้เราจะได้ฆ่านายสมใจนะ ไดร์ยิ้ม แววตาที่น่ากลัว สัญญาณดังขึ้น
มั่นใจเกินไปแล้ว
ปัง!แบ็ค ยิงถูกที่แขนได ไดก็มือไวยิงไปเฉียดไหล่ของแบ็ค ทั้งคู่ต้องเผชิญหน้าต่อสู้กันอีกครั้ง อย่างดุเดือดระหว่างจอมอัจฉริยะ และสาวใจโหดไดร์ ต่อสู้กันไม่ลดละ เสียงดังสนั่น
กรี๊ดดดส์ ไดร้องกรี๊ดเสียงยาววววว หลังจากที่ถูกแบ็ค ถล่มยิงถูกหัวใจ และล้มลง ตาย! การต่อสู้ช่างรวดเร็วเหลือเกิน
เด็กหญิงหมายเลข 15 ไดร์ ตาย! [เหลือ 3 คน]
แบ็คใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเอง มัดห้ามเลือดตัวเองไว้ ก่อนจะเดินจากไป
1 กรกฎาคม 2547 04:19 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 2 วันพฤหัสที่ 5 มีนาคม 2547 [เวลา 18:00]
เบนซ์กะยิมนั่งอยู่ในห้อง โดยที่มีศพของนัทน้อยนั่งพิงอยู่ที่ผนังหลังห้อง เบนซ์และยิมต่างยับยั้งใจไม่ให้หันไปมองนัทน้อย เพราะความเศร้ามันจะบังเกิดขึ้นอีกครั้ง จึงต้องนั่งมองออกไปนอกห้อง ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เห็นแต่เพียงใบไม้ร่วง คล้ายกับเวลาของเราที่กำลังจะเหลือน้อยลงไปด้วย ทันใดนั้น แบ็คก็เดินผ่านหน้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
แบ็ค! แบ็คหยุดเดิน และหันหลังไปหาเสียงที่เรียกตัวเอง เห็นเบนซ์และยิม ยืนอยู่ข้างหลัง
ไอ้ยิม ไอ้เบนซ์ เฮ้ย ไปไงมาไงมาอยู่ที่นี่ได้วะ แบ็ควิ่งไปตบไหล่ตบหัวด้วยความดีใจที่ไม่ได้เจอกันมา 2 วัน
แล้วมึงละ ไปไงมาไง ถึงเหลืออยู่คนเดียวเนี่ย คนอื่นไปไหนกันหมดแล้ววะ แบ็คคอตก และถอนหายใจเบาๆ เบนซ์และยิมมองหน้าแบ็คอยู่ แบ็คก็เงยหน้าขึ้นมาตอบ
ตายหมดแล้ววะ เสียงของแบ็คสั่น ยิมตบบ่าแบ็คปลอบใจไม่ให้คิดมาก
ไอ้นัทน้อยมันก็ตายแล้วเหมือนกัน เบนซ์พูดเสียงอ่อย ทั้ง สามเงียบไปชั่วขณะ
เอาเหอะๆ มันตายแล้วมันก็ฟื้นขึ้นมาไม่ได้หรอก เหลืออยู่ สามคน ก็ต้องพึ่งพากันอยู่สามคนเนี่ยแหละ ยิมพูดตัดบทและพาแบ็คไปอยู่ในห้อง แบ็คเห็นนัทน้อยแน่นิ่ง ก็ยิ่งเศร้าใจ ยิมเห็นดังนั้นจึงลากพาออกมานั่งข้างนอกเหมือนเดิม
เออ กูว่าไปนั่งสนามหญ้าหน้าอาคารดีกว่าวะ อยู่ข้างในมันร้อน ทั้งสามเดินออกมานั่งอยู่สนามหญ้าหน้าห้อง ทว่าข่างนอกอากาศกลับหนาวเย็น แต่คงดีกว่านั่งอยู่ข้างในห้อง ทั้ง 3 ออกไปช่วยกันหาฟืนแล้วกิ่งไม้แห้งเพื่อก่อไฟ แก้หนาวกัน
ทางด้านมะปราง วิค ฟ่ง ทานข้าวเสร็จก็กำลังจะนอนกันแล้ว ด้วยความเหนื่อยอ่อนมาทั้งวัน
ไดร์นั่งอยู่ห้องบนห้องอาคาร 8 และมองลงมาข้างล่างมีแต่ความมืด ความเงียบ ข้างกายของไดร์มีแต่ความเหงา ไทด์นั่งเหงาอยู่คนเดียวอยู่ห้องข้างล่างอาคาร 7 แวว กำลังนั่งครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่คนเดียว ทั้งสามคนเผชิญชะตากรรมเดียวกัน คือต้องโดดเดี่ยวเดียวดาย
สามทุ่ม
เบนซ์ ยิม แบ็คนั่งก่อไฟมาได้ร่วมชั่วโมงแล้ว ก็นั่งเงียบกันมาตลอด เพราะอากาศหนาวหรือว่าไม่อยากพูดก็ไม่รู้
คิดถึงเมื่อก่อนเน๊อะ ยิมพูดขึ้น เบนซ์และแบ็คหันไปมองหน้ายิม
ห้องเราอ่ะ กูว่าสนุกที่สุดแล้วละ เบนซ์พยักหน้า
อืม แบ็คลุกขึ้นไปนั่งแทรกระหว่างยิมกับเบนซ์ เอาไม้เขี่ยกองไฟเล่น และพูดขึ้น
แก๊งชายล้วนพวกเรา มีตั้ง 9 คน กูยังจำชื่อได้หมดเลยนะเว้ย เบนซ์ แบ็ค แน็ค นัท ณัฐ ยิม บิ๊ก ไทด์ บูม เราอยู่ด้วยกันมา 2 ปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน เฮไหนเฮกัน เคยเล่นวอลเลย์บอลกลางแดดเปรี้ยงๆ เที่ยงตรงด้วยกัน เคยโดดเรียนด้วยกัน วิชาภาษาไทยอ่ะ เราโดดบ่อย กูยังจำได้เลยนะเว้ย ว่ามึงกับไอ้เบนซ์โดนให้ออกไปยืนหน้าห้อง เพราะมึงปากมาก เบนซ์และยิม ยิ้ม หัวเร๊าะ หึหึ ยิมพูดบ้าง
กูก็จำได้เหมือนกันแหละมึงอ่ะกินแต่ขนมเส้นทุกวันเลย ขี้เหนียวหรือว่าประหยัดก็ไม่รู้ พวกเราก็เคยแย่งของกินกัน ทะเลาะกัน ดีกัน ไอ้เบนซ์กับไอ้นัทน้อยก็เคยตีกันมาก่อน ดูตอนนี้สิ ไอ้นัทน้อยมันนอนอยู่ในห้อง มันไม่รู้เรื่องอะไรอีกต่อไปแล้ว จาก 9 คน เหลือ 3 คนแค่เนี้ย
ยิมถอนหายใจ เบนซ์ขอพูดบ้าง
กูจำได้มากกว่าพวกมึงอีก ตอนไปค่ายลูกเสืออ่ะ ไอ้นัทน้อยมันไปแอบกินขนมของพวกห้อง 5 มานชั่วมากๆเลยอ่ะ กรูสงสารมันมาก โดนพวกเราแกล้งอยู่บ่อยๆ ไอ้ยิม ไอ้แน็ค ไอ้นัท บ้าแร็คมาก ละเบื่อเลยตอนนั้น บ้าบิ๊กนี่ก็น่าสงสาร จีบใครใครก็ไม่เอา ก็มันไม่หล่อนิ๊เน๊อะ ดำอีก เอ้อ หยังกะกูหน้าตาดีแก่นิ๊ เหอะๆ ไอ้บูมนี่ก็เหมือนกัน โคตรเฉิ่ม แต่มันเรียนเก่งวุ้ย กูละอิจฉา ไอ้นัทนี่ก็ผีบ้า แฟนมันเยอะ ไม่ยอมแบ่งปันเพื่อนฝูงเลย ไอ้แน็คนี่ก็อย่างหล่อ หล่อมากหล่อไม่แบ่งปันใคร ไอ้แบ็คนี่ก็ไม่อยากจะพูด มันมีเยอะ ละก้อไอ้จ๊าดง่าว ไอ้ไทด์อ่ะ กูทะเลาะกับมันบ่อยๆ ในตลอดเวลา กูไม่เคยคิดว่ามันเป็นคนดีเลย เป็นกูกูก็คงน้อยใจเหมือนกัน เหอะๆ เบนซ์ยิ้มแหะๆ แบ็คก็พูดขึ้นมาอีก
พวกผู้หญิงนี่ก็เอ๋อๆกันเยอะ อี่ปุ๋ยงี้ เป็นคู่ผีบ้ากะมึงไม่ไช่เหรอเบนซ์ กูเห็นมันนั่งกะมึงมา 2 ปี มึงก็เลยบ้าไปกับมัน หรือว่ามันบ้าไปกับมึงไม่รู้ แต่กูก็ว่ามันตลกดี กูชอบมองเขี้ยวกลางมันอ่ะ เขี้ยวหวิแหละตลกดี คนอื่นๆนี่ก็อีมะนาวที่บ้าญี่ปุ่นมาก มันไม่ถูกกับไอ้บิ๊กดำบ่อยๆ กูนี่อย่างเสียวกลัวตึกถล่มตอนมันกระโดดไม่พอใจ แม่งใจหายใจคว่ำ กูตึงเจ็บหัวกับมันแต้ละ มึงก็อีกคนไอ้เบนซ์บ้าเกาหลีใต้กับT7 ไอ้ยิมนี่ก็บ้าอี่เจ๊เบล ไอ้บูมก็บ้าเจ๊ปราง ไอ้นัทก็อาเจ๊ได ไอ้แน็คก็เจ๊ฟ่ง ส่วนกูไม่บอกอิอิ ที่น่าเอ็นดูคือไอ้นัทน้อยที่ฮักเมาแท็ปมา 2 ปี แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี ไอ้ไทด์นี่ก็น้องไอ แต่ว่าเปลี่ยนเป็นจอยแล้วมั้ง รักใครชอบใครก็บอกๆไปเหอะ ไม่บอกเขาจะรู้ได้ไงจิงมะ ยิมเห็นด้วย เลยขอพูดต่ออีก
อืมช่าย อย่างกูกะเจ๊เบลสิ รักกันออกจะขนาดนี้ มึงงะ ทำไมไม่บอกซักทีวะ ว่าT7เขาเป็นใคร เบนซ์ก็เลยพูดแทรกยิม
กูบอกใครบ่ได้แอ่ อี่หมู่นั้นมันก็ว่ากู ว่ากูชอบพี่ต้น5/10อิ๊ พี่ต้นบ้านพ่อมันกะ กูไม่ได้มีรศนิยมชอบเพศเดียวกันสักหน่อย เดี๋ยวเจียร์แฟนกูรู้ละเสียใจแน่เลย แต่ช่างเต๊อะ ตอนนี้กูอโหสิกรรมให้มันแล้วนะ เพราะพวกมันคงตายกันไปหมดแล้วมั้ง ม่ายอยากมีความแค้น ยิมยิ้ม
อ่าวเมิงไม่ได้ชอบพี่ต้นหรอกเหรอ ยิมแหย่
ไอ้เหี้ยนี่ กูบอกว่ากรูไม่ได้เป็นเกย์เฟ้ยยยย เบนซ์ยั๊วะอีกครั้ง แบ๊คต้องออกโรงมาห้าม
มึงก็ไปว่าไอ้เบนซ์มันไอ้ยิม เดี๋ยวมันเกิดเป็นเกย์ประชดละแย่เลยนะมึง สามคนยิม หึหึ
เออนะ กูขอโทษ แต่ว่าไม่รู้ว่าพวกเราจะรอดจากเกมส์ง่าวๆ นี่ไปหรือเปล่าอ่ะ
เห้อ!! ทั้งสามคนถอนหายใจพร้อมกันด้วยความอาลัยตายอยาก และก็พล่ามเรื่องอดีตกันอีกยืดยาว ซึ่งสาวมาให้ฟังไม่หมด เมื่อเงยไปบนฟ้าจะเห็นว่าหมู่ดาวแอบฟังทั้ง 3 คนพูดและหัวเราะคิ๊กคักเป็นแสงกระพริบอยู่ ก่อนที่ ทั้งสามคนจะนอนหลับไป ตรงข้างๆกองไฟนั้น และหลับเป็นตาย..
แววเดินขึ้นไปบนหอประชุมคนเดียว ทั้งๆที่รู้แล้วว่าเป็นเขตอันตรายทั้งหมดตอนนี้ ก็ยังขึ้นไป สัญญาณปลอกคอดังขึ้น และดังติดต่อกัน แววก็เดินขึ้นไปเรื่อยๆ และเดินไปนั่งอยู่กลางหอประชุม แววนั่งถอนหายใจ เสียงสัญญาณลากยาว..
บึ๊ม!! แววจากไป ไปพร้อมๆกับเพื่อนๆคนอื่นๆ เพิ่มอีก หนึ่งคน
เด็กหญิงหมายเลข 43 แวว ตาย! [เหลือ 8 คน]
ประกาศจุดอันตรายจุดที่ 4 อาคาร 4
1 กรกฎาคม 2547 04:18 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
วันที่ 2 วันพฤหัสที่ 5 มีนาคม 2547 [เวลา 12:00]
ประกาศ จุดอันตรายที่3 คือ หอประชุม ทว่า ไม่มีใครอยู่ในหอประชุมแม้แต่คนเดียว ความเงียบเหงาปกคลุมไปทั่วโรงเรียน ทั้งๆที่เป็นเกมส์นรก แต่ทำไมถึงเงียบเหงาแบบนี้ จอมพลหลวงระเบิดเสียงออกมาอย่างหัวเสีย เพราะนักเรียนเล่นเกมส์ไม่ได้ดั่งใจ วันนี้วันที่ 2 แล้วแต่ละกลุ่มยังเกาะกลุ่มกันอยู่ไม่มีใครกล้าที่ลุย กล้าที่จะไปฆ่าใครคนอื่นทั้งนั่น ลมพัดหวิวผ่านหน้าสนามหญ้าไป บ่งบอกถึงความเฉื่อยชาเป็นอย่างดี
มะนาวเดินออกจากกลุ่มเพื่อไปหาอาหารที่หวังว่าคงหลงเหลืออยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ที่จริงมะนาวเองก็เอือมระอาความเฉื่อยชาและเชื่องซึมของคนในกลุ่ม ซึ่งไม่พูดไม่สนใจอะไรมาหลายวันแล้ว ต้นเหตุคือทำใจไม่ได้ที่เพื่อนของตัวเองต้องตายไปแล้วหลายคน ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้ว่านี่คือเกมส์ ภายในใจครุ่นคิดและเครียดว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่กัน ไม่เร็วก็ช้าตนเองก็ต้องตาย ดังนั้นสู้ตายตอนนี้เลยไม่ดีกว่าเหรอ
กู๊ดหันหลังอย่างช้าๆๆไปเจรจากับกั้ง ที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง ฆ่าตัวตาย คือประเด็นที่ทั้ง 2 คนกำลังตกลงกันอยู่ และได้ไปหาเปียที่ห้องด้วยความเครียดหนุนทำให้ทั้ง 3 คนตกลงใจที่จะฆ่าตัวตายอย่างง่ายดาย สติทั้ง 3 คนหายไปหมด นี่ถ้ามะนาวอยู่ก็คงโดนด่าเละเป็นแน่ มะนาวไม่อยู่นี่คือทางสะดวกของทั้ง 3 คน
มะนาวรู้สึกใจไม่ดี รีบเดินกลับที่พักอย่างรีบเร่ง และก็ไปสะดุดของสิ่งหนึ่งล้ม มะนาวหันกลับมาดูพบว่า เป็นถุงสะเบียงถึง 2 ถุง มะนาวลุกขึ้นไปเก็บถุงสะเบียงทั้ง 2 ถุงมา แล้วรีบเดินกลับไป
นี่กู๊ด ดูสิว่าเราได้อะไรมา เราไม่อดตายแล้วนะ มะนาวยิ้มตาหยีพูด แล้วเดินเข้าไปในห้อง
ปัง!!! มะนาวตาค้าง ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ เพื่อนทั้ง 3 คน นอนกองอยู่กับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากกะโหลกเปื้อนชุดนักเรียนและเปื้อนเต็มพื้น ภาพก่อนหน้านั้นคือ ทั้ง 3 คน ใช้ปืนจอขมับตัวเอง และยิงตัวตาย มะนาวช็อกไปชั่วขณะ
กรี๊ดดดดดดดด! มะนาวร้องเสียงหลงอย่างบ้าคลั่ง สติหลุดออกไปจากร่างกายแล้ว และเริ่มเสียจริต มะนาววิ่งไปหยิบปืนที่หลังห้อง รีบเดินถอยหลังและมองศพทั้ง 3 คนตลอดเวลา ล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายรอบ ก่อนจะสะบัดหน้า วิ่งหนีออกไปจากห้อง และร้องกรี๊ดอย่างบ้าคลั่งอีกหลายรอบ แท็ป กุ้งนาง ปราง อยู่บริเวณใกล้ๆ นั้นวิ่งออกมาดู ว่าต้นเหตุของเสียงเป็นใคร และเกิดอะไร ขึ้น ทั้ง 3 คน เดิน ออกมาดู โดยที่สัญชาติญาณไม่ลืมหยิบปืนอกมาด้วย มะปรางเริ่มใจฝ่อ เลยขอแอบดูอยู่หลังต้นไม่ปล่อยให้ทั้ง 2 คนเดินไปดูด้วยกัน มะนาววิ่งสะดุดขอบซีเมนต์ล้ม เงยหน้าขึ้น น้ำตาก็ไหลออกมา และเห็นแท็ปกับกุ้งนางยืมอยู่
ปังๆๆๆๆๆๆปังๆๆ! มะนาวกราดกระสุนใส่ตัวแท็ปกับกุ้งนางโดยที่ทั้ง 2 ไม่รู้ตัว จนแม็คกระสุนหมด มะปรางตาค้าง ทั้งสองล้มลงกองกับพื้น นอนตาย เลือดสาดไปทั่วบริเวณ ตายทั้งๆที่เปลือกตายังเปิดค้างอยู่ มะนาวหายใจกระหืดกระหอบ พยายามจะวิ่งหนี แต่ดันวิ่งหนีไปทางที่มะปรางซ่อนตัวอยู่ ทำให้มะนาวชนกับมะปรางที่เดินออกมาจากที่ซ่อน มะปรางถลึงตาใส่มะนาว ด้วยอารมณ์โกรธแค้นที่มะนาวได้ทำไว้เมื่อสักครู่ อารมณ์โกรธยั้งมะปรางไว้ไม่อยู่
แก! แก ฆ่าเพื่อนช้านนน มะปรางบันดาลโฆษะใส่มะนาว มะนาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าถอยหลังออกไปห่างๆจากมะปราง
ไม่ๆ! ชั้นไม่ได้ฆ่า ชั้นไม่ได้ฆ่า แกนั่นแหละฆ่า มะนาวพูดแบบคนเสียสติ ตัวสั่น งกๆ เหงื่ออกท่วมตัวของมะนาว ตาแดงก่ำ มะปรางเดินตามมะนาวที่ถอยหลังห่างออกไปเรื่อยๆ
ไม่ ไม่ ชั้นไม่ได้ฆ่า เค้าาาาาา มะนาวตะโกน พยุงตัวลุกขึ้นและพยายามจะวิ่งหนีออกไป
ปัง! เอื๊อก! มะนาวตาค้างยืนทรงตัวอยู่ได้สักพัก
ปังๆๆๆๆ มะปรางยิงกระหน่ำซ้ำไปอีก เลือดออกปากมะนาว และโน้มตัวล้มไปข้างหน้า หน้าคะมำกับพื้น ตาย! ไปอีกคน
เด็กหญิงหมายเลข 23 แท็ป เด็กหญิงหมายเลข 24 กุ้งนาง เด็กหญิงหมายเลข 30 เปีย
เด็กหญิงหมายเลข 39 มะนาว เด็กหญิงหมายเลข 41 กู๊ด เด็กหญิงหมายเลข 49 กั้ง
ตาย! [เหลือ 11 คน]
มะปรางโผตัวเข้าไปกอดศพของกั้งนางและแท็ป พร้อมกับร่ำให้ออกมาด้วยความสงสาร มะปรางทำแบบเดิมๆ อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนแทบจะไม่มีแรงร้องให้อีกต่อไปแล้ว คงได้แต่สะอื้น และนั่งเศร้าโศกเสียใจ รำพึงรำพันอยู่ตลอดเวลา ทั้งในใจและออกมาเป็นคำพูด อารมณ์ตอนนี้ มะปรางเฮิร์ทอย่างที่สุด เพื่อนของตัวเองถูกฆ่าตาย และตัวเองต้องกลายเป็นฆาตรกรฆ่าคนอื่น ถ้าวิคกับฟ่งไม่เดินมาเจอเข้า ก็คงจะฆ่าตัวเองตายเป็นแน่
วิค ฟ่ง มะปรางโผเข้ากอดทั้งคู่และร่ำให้ออกมาอีกครั้ง
ไม่ต้องเสียใจหรอกมะปราง เธอยังมีเรา 2 คนที่จะอยู่เคียงข้างไปตลอด พวกเราไม่ทิ้งเธอหรอก วิคพูดปลอบใจมะปราง ทั้งคู่มองดูศพของกุ้งนางและแท็ป น้ำตาก็พลอยไหล พยายามไม่ร้องให้ออกมากกกว่านี้ กลัวว่ามะปรางจะเห็นและจะเศร้าใจขึ้นไปอีก จึงได้ช่วยกันพยุงมะปราง เข้าไปในห้องที่เคยอยู่รวมกันมาก่อน มะปรางผลอยหลับไป ทั้งคู่แยกกันออกไปนั่งตามมุมต่างๆ และร้องให้ออกมาด้วยอารมณ์เดียวกับมะปราง
จอมพลหลวงยิ้มออกมาที่มุมปาก ก่อนที่จะควักบุหรี่ออกมาสูบด้วยความสะบายอารมณ์
อีกห้องหนึ่งที่บิ๊ก ไทด์ และณัฐ อยู่รวมกลุ่มกัน สามคน บิ๊กบอกให้ไทด์ออกไปตักน้ำที่แทงค์น้ำมา ส่วนบิ๊กและณัฐก็นั่งกินอาหารอยู่ที่ห้อง ทั้งคู่กินด้วยความหิว แต่ในแววตาของบิ๊กมีความไม่ชอบมาพากลแอบซ่อนอยู่
อึ๊ก! ณัฐอาเจียรออกมาเป็นเลือดเต็มชุดนักเรียน และกุมท้องด้วยความเจ็บปวดแสบปวดร้อน มองหน้าบิ๊กด้วยหน้าถมึงทึง
555 ไอ้ณัฐ ถึงเวลาตายของมึงแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านกูไม่ชอบขี้หน้ามึง กูเกลียดมึง เพราะมึงหล่อกว่ากู มาวันนี้กูได้แก้แค้นแล้ว กูต้องรอด กูต้องรอด วะ 555 ณัฐพูดอะไรไม่ออกเพราะความเจ็บ บิ๊กแอบใส่ยาพิษชนิดแรงมากในอาหารที่ณัฐกิน บิ๊กแสยะยิ้ม และกำลังจะเดินออกไป
โชคดีนะเว้ยไอ้ณัฐ ความหล่อช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก 55 บิ๊กสะพายเป้และค่อยๆเดินออกจากห้อง ณัฐคลำปืนที่วางอยู่ข้างๆ ใช้กำลังทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่ เหนี่ยวไก และเล็งไปที่ศีรษะของบิ๊ก ณัฐทำไม่พลาด
ปัง! บิ๊กโดนยิงระเบิดหัวสมองกระจุย ฟุบลงตายคาที่ ณัฐยิ้มน้อยๆ ออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะสำลักเลือดออกมาและตายตามไปด้วยอีกคน ไทด์ที่แอบมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่หาได้เสียใจเลยแม้แต่น้อย ไทด์เดินเข้ามาในห้อง และแลสายตาไปมองศพทั้งสองด้วยความดูถูกดูแคลน ก่อนจะเดินไปหยิบเป้สัมภาระพร้อมอาวุธและเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่ลืมที่จะกระทืบศพไอ้บิ๊กด้วยความแค้น และเดินจากไป
คิดจะฆ่าคนอย่างกูด้วยเหรอ ไม่มีทางหรอกไอ้โง่
เด็กชายหมายเลข 4 บิ๊ก เด็กชายหมายเลข 7 ณัฐ ตาย! [เหลือ 9 คน]
หน้าส่วนตัว
870
