28 มิถุนายน 2547 19:02 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
ฟ้าทอแสง อาทิตย์ส่อง ทุกเรือนร่าง
ความอ้างว้างรอบกาย...ใจหนาวสั่น
หลับตาลง...หวนอดีต..เปลี่ยนเวียนวัน
จากที่นี่..โผล่ที่นั่น...คือห้องเรียน
ภาพที่เห็น..เป็นประจำ...ข้างหลังม่าน
ภาพนักเรียน..นั่งทำงาน...เร่งปั่นเขียน
ลอกการบ้าน..ทุกวิชา..คอยวนเวียน
ไม่เคยเปลี่ยน..ไปมาก..เท่าไรไร
ผุดอีกภาพ..นั่งคน..ลาบหลังห้อง
ตามองจ้อง..คุณครู..ว่าใกลใกล้
เปลี่ยนมือคน..เปลี่ยนคนจก..พาลร้อนใจ
ครูออกไป..ตั้งวง..กินทันที
รอยยิ้มแม่..แม่เช็ง..ลูกจำได้
แม่เคยไช..เคยบ่น..ระรนจี้
ผ่านน้ำตา..ความทุกข์..มาราวี
จำได้ดี..26มกรา..ร้องระงม
ภาพเพื่อนฝูง..ลงสนาม..เล่นวอลเล่
ฉงนเท่...ชายล้วน..ครับกระผม
แม่จะร้อน..แดดเปรี้ยง..ยอมอกตรม
คราวอับจม..โดดมาเล่น..บ่อยบ่อยไง
ภาพสุดท้าย..วันอำลา..อาลัยเพื่อน
คราวย้ำเตือนคิดถึงถิ่น..ทุกสมัย
อย่าได้ลืม..อย่าได้เลือน..แม้จากไป
ปล่อยมือกัน..แล้วไซร้..กล่าวอำลา
ลืมตาขึ้น..ไร้เงา..ไม่เห็นเพื่อน
แต่ก่อนเกลื่อน..อยู่รอบ..ไร้ห่วงหา
ปัจจุบัน..เหลือเพียง..ห้วงเวลา
คอยหมุนวน..ช้าช้า..รอบรอบตัว
15 พฤษภาคม 2547 10:03 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
บอกไว้ก่อนครับ ว่าอันนี้มันเป็นเพลงที่ผมแต่งเอง แต่มันก็คล้ายๆกลอนอ่ะ ก็เลยเอามาลงให้อ่านกันนะคร้าบ
กาลเวลานำพาเรามาผูกพันธ์
กันและกันห่วงใยและคอยชิดใกล้
คนคนนึงซาบซึ้งเพราะไม่เคยมีใคร
จะมีคนไหน...จะดีกับฉันได้เท่าเธอ
กาลเวลาที่ทำให้เราจากกัน
ความสัมพันธ์เนิ่นนานก็จางหาย
คนคนดีกำลังจะกลายเป็น...คนร้าย
เธอทำให้ฉัน...ตายอย่างช้าช้า
*คนดีที่สุด..คือคนเลวที่สุด
คนที่รักที่สุด กลับกลายมาทำร้ายกัน
เคยรักเธอที่สุด ก็เกลียดเธอที่สุดเหมือนกัน
ภาพเธอวันนั้น กับเธอวันนี้ ...ฉันเกลียดเธอ
คนคนนึงที่พร้อมจะเดินจากไป
เดินไปไกลจากเธอสักเพียงไหน
ยังมีเธอที่ฉุดดึงฉันเอาไว้
รั้งไว้ทำไม ปล่อยฉันไป เพราะเธอคือ ...
(ซ้ำ *,*)
6 พฤษภาคม 2547 21:19 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
พวกฉันทำผิดอะไร
เธอถึงปลดผังรายการที่ฉันดูมาทุกครั้ง
สิ่งที่ฉันเฝ้าติดตามอย่างจริงจัง
เป็นเหมือนสิ่งที่เป็นพลัง..ที่อาบด้วยความภูมิใจ
ไอทีวี เอเชี่ยนซีรี่ส์
ทุกวัน สามทุ่มสามสิบนาทีต้องดูให้ได้
ขนาดละครช่อง 3 มาแรงยังต้องทำใจ
เปิดดูควบกันไปจนไม่รู้เรื่องเลย
ละครเกาหลีที่ฉันจงรักภักดีมาตลอด
เธอยังมาปลดเอาไปซะเฉยเฉย
ไม่เคยคิดถึงจิตใจของพวกเราสักนิดเลย
ว่าคนที่เคยดูอยู่ทุกวัน..มันรู้สึกอย่างไร
วอนไอทีวี
อย่าทำอย่างนี้ เอากลับมาได้ไหม
ฉันอภัยในสิ่งที่เธอเคยทำไป
เพราะฉันตั้งใจ อยากให้สิ่งที่ฉันรัก....ได้กลับมา
5 พฤษภาคม 2547 14:03 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
เราเลิกกัน
ฉันนอนไม่หลับ...รับไม่ได้
เธอพูดออกมาทำร้ายกันทำไม
งั้นไปตาย..เธอตะคอกฉันเมื่อมี..น้ำตา
ฉันพูด...ฉันรักเธอ
เธอบอกไม่ต้องมาเจออีกไม่ต้องมาหา
บอกให้ฉันไปไกลไกล..ฉันเบื่อเธอ..รำคาญตา
แล้วที่ผ่านมา...ทำกับฉันเพราะอะไร
งั้นไปตาย
เธอบอกกับฉันรอบที่ล้าน
คำนี้ที่เธอจิกใจฉันมาเนิ่นนาน
อีกหลายคำที่ผ่านใจ...เธอมันบ้า
งั้นโอเค
ฉันพูดกับตัวเองด้วยใจที่เหนื่อยล้า
ทบทวนคำพูดเธอ..ทั้งน้ำตา
ร่างของฉันที่หล่นลอยมา...เธอจะได้คำตอบว่า คืออะไร
4 พฤษภาคม 2547 19:01 น.
-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-
คืนเหงา....ดาวหาง
หมอกจาง...กลางถนน
แสงไฟ...เบื้องบน
ฟ้ามืดฝน..เริ่มมา
คืนหนาว..กลางฝน
น้ำค้างบน..ในหญ้า
แตกกระจาย..ออกมา
ข้างข้างหญ้า..อ่อนแรง
คืนฝัน..พลันสลาย
ฝนหยุดปราย..ฉายแสง
ดาวหาง...ปรากฏแรง
ในเวิ้งแห่ง..จักรวาล
หน้าส่วนตัว
889
