11 พฤศจิกายน 2547 12:16 น.
ไอติมรสต้มยำ
ฉันไม่ได้อยากจมกับวันเก่าเก่า
แต่เพราะภาพของเราฉันยังลบมันไม่ได้
เรื่องของเรามันคงงดงามเกินจะลบออกจากใจ
ลืมไม่ได้ ลืมไม่ลง และคงไม่ลืม
ในวันนี้เธออาจมีเขาเป็นคนใหม่เคียงข้าง
ส่วนฉันอาจอ้างว้าง กายและใจอาจสับสน
ว่าจะยังรักเธอต่อไปหรือหาใครใหม่อีกคน
หรือจะทนรักเธอ...รอให้..เธอกลับมา
แต่นั่นมันไม่ใช่นิสัยของตัวฉัน
ที่ต้องทนรอวันเธอกลับมาหา
ไม่เป็นไรไม่รอให้เธอมาเช็ดน้ำตา
จะขอหาคนที่ดีกว่า ใครอาสา เยียวยาใจ
จะลงป้ายติดปิดประกาศไว้ในโพเอ็ม
ว่าใครเต็มใจอยากได้รักจริงกันบ้างไหม
ใครอยากได้รักจริงเชิญเลยมาวัดใจ
ฉันไม่มีอะไร ไม่ขออะไร นอกจากใจที่รักจริง
ใครสนใจรักจริง
ยิงมาเลยนะที่อีเมลล์ chitlada.chai@chaiyo.com
10 พฤศจิกายน 2547 10:52 น.
ไอติมรสต้มยำ
เมื่อหัวใจเดินทาง
แม้จะพบความอ้างวาง
แต่ก็ยังเต็มใจ
เมื่อหัวใจเปลี่ยนไป
แม้จะไม่มีใคร
แต่ก็ยังเดินทาง
ใจคงไม่อ้างว้าง
ถ้าจะขอเดินทาง
โดยไม่ใครเคียงข้าง...สักคน
ใจเอยอย่าสับสน
เพราะเราเป็นคน
ที่ชอบเดินทาง
บันทึกของคนเดินทาง ใครจะไปยกมือขึ้น
8 พฤศจิกายน 2547 16:11 น.
ไอติมรสต้มยำ
ฉันพยายามทำดีที่สุดแล้วนะ
เพียงเพราะอยากจะให้เธอ..เหลียวมองกันบ้าง
หรือจะเป็นดั่งเขาว่า...รักแท้แพ้ระยะทาง
เธอจึงเริ่มจืดจาง..ห่างฉันออกไปทุกที
แล้วฉันต้องทำอะไรต่อไปนะ
เรื่องของเราถึงจะกลับมาเหมือนเดิมได้
แต่ดูแล้วฉันคงหมดหวังแล้วใช่ไหม
เพราะเธอไม่มีใจให้ฉันอีกแล้ว...ใช่รึเปล่า..คนดี
ไม่ต้องตอบฉันก็ได้นะ
และฉันก็รู้ว่าควรจะกลับหลังเดินถอยหนี
ก็...ขอให้เธอกับคนใหม่...จงโชคดี
ฉันคงมีแค่คำอวยพรคำนี้...จากใจ
8 พฤศจิกายน 2547 13:27 น.
ไอติมรสต้มยำ
คนดี...ฉันอาจไม่ใช่คนที่เธอวาดไว้
คนดี...ฉันอาจไม่ใช่คนที่เธอคอยห่วงหา
คนดี...ฉันอาจไม่ใช่คนที่เธอรอคอยการกลับมา
คนดี...ฉันอาจไมมีค่าในสายตาเธอ
แต่...คนดี
ฉันคนนี้...รักเธอด้วยหัวใจของฉันทั้งใจ
ฉันคนนี้...ไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทนทั้งนั้น
ฉันคนนี้...จะขอดีต่อเธอตลอดไปแล้วกัน
ฉันคนนี้...จะรอวันที่เธอลืมเขาไปจากใจ
คนดี...ฉันพอจะมีหวังบ้างหรือเปล่า
คนดี...ถึงฉันจะรวดร้าวแต่ก็ยังทนไหว
คนดี...บอกฉันสิ ว่ายังพอมีวันที่มีชัย
คนดี...ฉันอยากให้วันนั้นมันมีจริง
ฉันคนนี้...จะขอรักเธออย่างนี้
ฉันคนนี้...จะเก็บเรื่องดีดีเอาไว้ได้ไหม
ฉันคนนี้...จะเป็นคนเดิมของคนดีตลอดไป
แม้ฉันคนนี้...จะเป็นแค่ใครที่รักเธอ
จะขอเป็นก้อนเนื้อที่รักเธอ
จะขอเป็นคนที่หวังดีกับเธอตลอดไป
8 พฤศจิกายน 2547 13:01 น.
ไอติมรสต้มยำ
เมื่อถึงวันนี้วันที่ฉันต้องลาไกล
ต้องกลับไปสู่ถิ่นฐานบ้านที่เกิดมา
ขอร้องเพื่อนพ้องอย่าทำให้มีน้ำตา
เพราะว่าฉันไปเพื่อสิ่งที่ดีของชิวิต
คงไม่ได้แต่งกลอนไพเราะให้อ่าน
คงไม่ได้ทำงานที่สบายในออฟฟิต
คงไม่ได้เห็นหรือต้องทนกับรถติด
คงไม่ได้คิดปวดหัวเรื่องเงินทอง
แต่ใจจริงฉันไม่อยากจะไปหรอกนะ
แต่เพราะว่าครอบครัวนั้นร้องขอ
อยู่กรุงเทพฯเงินเดือนไม่เคยพอ
ต้องหน้างอขอยืมใครต่อใคร
กลับไปบ้านเพราะพ่อแม่ยังรออยู่
หมดแรงสู้ยังคงมีคนคอยปลอบขวัญ
เผื่อที่บ้านจะมีอะไรดีกว่าปัจจุบัน
เพราะอย่างน้อยฉันก็ยังมีคนที่รักฉันจริง
จะกลับไปอยู่บ้านเกิด เพราะเกิดสำนึกรักขึ้นมาเมื่อไม่นาน
แต่ก็ไม่รู้จะอยู่ได้นานหรือเปล่า กลัวจะเบื่อสภาพแวดล้อม(ทางใจ)
กลัวจังเลย
หน้าส่วนตัว
650
