19 พฤศจิกายน 2547 17:21 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
เคยบอกตัวเองว่าไม่ต้องเสียใจ
คนเราเมื่อมีพบก็มีจากไกลได้ทั้งนั้น
นับประสาอะไรกับคนที่ไม่เคยคิดผูกพัน
มีใครคนใหม่เขาคนนั้นก็ต้องไป
แต่หัวใจไม่ค่อยจะรักดี
นึกถึงวันวานที่เราเคยมีชิดใกล้
หยุดม่อยู่แล้วนะน้ำตาที่ไหลล้นใจ
เตือนตัวเองไม่ให้ร้องไห้
แต่แกล้งทำเข้มแข็งไม่ไหวจริง- จริง
19 พฤศจิกายน 2547 16:25 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
เพราะความเผลอหรือความเหงาในหัวใจ
เพราะความหวั่นไหวหรือเพราะต้องการคนห่วงหา
หัวใจที่เคยปวดร้าวจึงรับเธอเข้ามา
เป้นคนคอยห่วงหาและห่วงใย
เพราะเธอเองยังไม่มีใครเหมือนกัน
ที่เธอมาผูกพันเพราะเรารักกันใช่ไหม
ช่วยย้ำการกระทำว่าจะคอยซับน้ำตาต่อไป
หรือคบแค่เพราะตอนนี้เธอไม่มีใคร...เท่านั้นเอง
18 พฤศจิกายน 2547 18:54 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
ทุกภาพความทรงจำของวันเก่า
ความผุกพันระหว่างเรายังไม่หายไปไหน
ยังมีเธอในเสี้ยวเวลาของการหายใจ
ภาพเธอยังตราตรึงในใจไม่อาจลืมสักที
ในมุมหนึ่งของความทรงจำ
ภาพความรักยังคอยย้ำชัดเจนแบบนี้
ใครคนหนึ่งคนนั้นที่เคยผูกพัน..ทุกที
แม้กระทั่งเวลานี้เธอก็ยังอยู่ที่นี่
ในความทรงจำสีจาง-จาง
17 พฤศจิกายน 2547 17:37 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
ไม่ใช่ที่หนึ่งของเธอก็ไม่เป้นไร
แต่ที่สองก็รับไม่ได้ขอบใจที่ยังเสนอ
ไม่ชอบตำแหน่งตัวสำรองรู้ไว้นะเธอ
ถ้ารักกันตัวจริงเท่านั้นที่ฉันจะเป็น
ไม่ขอเป้นอันดับหนึ่งหรืออันดับไหนๆ
ไม่อยากช้ำใจเมื่อเธอควงใครให้เห้น
เมื่อไม่เลือกสักทางฉันก็คงหมดความจำเป็น
ไม่อยากทนทุกเข็ญเพราะรักคนหลายใจ
ถ้าคิดว่ารักจริงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น
และอยากมีแค่ฉันที่เธอจะรักใคร่
ตัดสัมพันธ์กับคนอื่นก่อนนะที่เหลือค่อยว่ากันไป
วันนั้นถ้าเธอหยุดหลายใจฉันคงฝากใจให้เธอเอง
17 พฤศจิกายน 2547 17:30 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
จากวันที่เราเลิกรากัน
รู้ไหมทุกวันของฉันมีแต่ความเหงา
จะมองทางไหนก็นึกถึงแต่เรื่องเรา
คิดถึงความผูกพันเก่าๆเมื่อวันวาน
เพราะความที่เราไม่เคยเข้าใจ
หรือเพราะความไม่เอาไหนของฉัน
อาจไม่เคยเอาใจอย่างคนรักเขาทำกัน
เพราะเหตุผลร้อยพันเธอจึงเลิกไป
จากวันที่เราเลิกรากัน
ทุกคืนวันต้องเจอกับความหวั่นไหว
ไม่อาจลืมเพราะรักเธอจนหมดใจ
ไม่รู้ต้องใช้เวลานานแค่ไหน...ให้ลืมเธอ