25 ธันวาคม 2548 12:06 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
ทุกเวลาของฉันมีแต่งาน
กลับถึงบ้านก็พบพานอาการเหงา
ใครคนหนึ่งซึ่งเคยใกล้ดังเป็นเงา
ไม่มีเวลาให้เขา..จึงทิ้งไป
งานหนักรักก็เหนื่อย
อยู่คนเดียวๆไปเรื่อยๆจะดีกว่าไหม
เป็นคนโสดที่มันเหงา..แล้วเข้าใจ
ต้องการใครเมื่อไร..จะรับสมัครสักคน
25 ธันวาคม 2548 08:50 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
จะอยุ่แค่ตำแหน่งเพื่อนสนิท
จะไม่คิดอะไรเกินไปกว่านี้
จะห่วงใยเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งพอจะมี
จะไม่หวงถ้าเธอคนดีจะมีใคร
บอกตัวเองอยู่ทุกวัน
เป็นแค่เพื่อนเธอเท่านั้นทำได้ไหม
ปากอย่างใจอย่างมันเจ็บเวลาเธอมีใคร
ได้แต่น้อยใจที่เธอไม่เคยใจ
ให้คนใกล้ตัว..
25 ธันวาคม 2548 08:48 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
อย่าคิดว่าเธอเป็นคนสำคัญ
ทิ้งๆขว้างๆกันแล้วฉันจะทนไหว
อาจไม่เคยพูดบอกว่าไม่พอใจ
แต่นับจากวันนี้ไปจะไม่ทน
ผู้หญิงไม่ใช่ดอกไม้ริมทาง
ให้ผู้ชายนิสัยไม่ดีทิ้งขว้างหลายหน
รู้ไว้นะว่าฉันก็มีค่าความเป็นคน
เพราะฉะนั้นจะไม่ทน.....กับคนเลว-เลว
22 ธันวาคม 2548 14:57 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
แม้ไม่ใช่คนโปรดอย่สงคนอื่นเขา
แค่วันนี้ยังมีเราอยู่เคียงใกล้
ฉันไม่ทวงถามว่าเราอยู่ในฐานะอะไร
คนของความเหงาหรือคนของหัวใจของเธอ
จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะนั่งตรงนี้
ยังมีความห่วงใยที่หวังดีอยุ่เสมอ
เพราะเธอเป้นคนสำคัญที่แนหากันจนเจอ
ถึงไม่มีความหมายอะไรกับเธอ..
ฉันก็พอใจ
22 ธันวาคม 2548 14:54 น.
ไอดิน...กลิ่นฝุ่น
เธอคงไม่เข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนเก่า
ความเป็นเพื่อนพาเราใกล้ชิดกันแบบนี้
ฉันผิดที่คิดเกินคำว่าเพื่อนสนิท ที่เรามี
เก็ยมานานฝันในใจฉันนี้เรื่อยมา
หากเธอรุ้จะรับได้หรือไม่
เมื่อคนคุ้นเคยชิดใกล้เริ่มมีใจเสน่หา
ฉันอาจเป็นเพื่อนร่วมงานคนนึงที่คุ้นตา
แต่ยังหวังสักวันหนึ่งว่า
เธอปราถนา....จะคุ้นใจ