22 สิงหาคม 2545 12:41 น.
ไหมทอมือ
หมอกเบาเบาจางจาง ช่างน่าพิศ
แสงอาทิตย์เรื่อเรื่อช่างน่าหลง
สนสามใบตระหง่านต้านช่างมั่นคง
ลำธารเอื่อยไหลวนช่างเย้ายวน
....คนดีคนหนึ่งซึ่งเคยรัก...
ช่างโง่นักที่หลงจนหวั่นไหว
นึกว่าจะสวยงามได้ดังใจ
แต่สุดท้าย..ไม่ได้เสี้ยวธรรมชาติ
...ปราศมลทิล..
22 สิงหาคม 2545 12:25 น.
ไหมทอมือ
วันนั้นนายพูดคำว่า...รัก..
อย่าทึกทักฉันเตือนนายจำได้ไหม
ไม่อยากให้ มันดูเร็ว จนเกินไป
มันมาง่ายก็ไปง่ายได้เช่นกัน
แล้ววันนี้เป็นไงล่ะที่รัก
กลับเป็นฉันที่อกหักเพราะรักนั้น
นายว่ารัก ฉันก็รัก ไปตามกัน
พอจู่ จู่ นายก็พลันมาเปลี่ยนใจ
พูดเอง ลืมเอง ดูง่ายดี...
ไม่แคร์..กันแล้วนี่..ใช่ไหม
ไม่เห็นค่าคำว่ารัก..เลวได้ใจ..
ไม่ผิดเลยที่เค้าว่าผู้ชายเห็นแก่ตัว..
21 สิงหาคม 2545 12:46 น.
ไหมทอมือ
พึ่งรู้ว่าโลกมีสีฟ้า...
พึ่งรู้ว่าปลาอยู่ในน้ำ..
พึ่งรู้ว่ากลางคืนก็มีแสงจันทร์..
พึ่งรู้ว่าตัวจริงฉันเป็นเช่นไร..
หลงโง่ปิดกั้นตัวเองจากทุกสิ่ง..
หลงทิ้งทุกอย่างเพื่อมีเธอไว้...
หลงกลคนอย่างเธอ..น่าเจ็บใจ
กว่าจะเป็นปราชญ์ได้..
เฮ้อ..ก็เป็นควายอยู่ซะนาน
หน้าส่วนตัว
790
