30 กรกฎาคม 2548 01:18 น.
ไวยากรณ์
ไม่เคยมีทีท่าว่ารักใคร่
ยามใครใครไถ่ถามแฟนอยู่ไหน
ทั้งเยาะเย้ยถากถางเป็นอะไร
หรือไม่ใช่ชายรักหญิงอย่างควรเป็น
หัวใจช้ำหม่นหมองเกินนับหนึ่ง
คงจะถึงจุดซึ่งมองไม่เห็น
หากบอกไปให้ใครเชื่อคงยากเย็น
แสนลำเข็ญไม่อยากรัก ใครอีกเลย
มีเพียงตัวเราเองเฝ้าตามฝัน
ในวันวันทำงานไม่อยู่เฉย
หาไรทำให้ยุ่งเหมือนอย่างเคย
ใครจะเอ่ย อย่างไร ไม่ใส่ใจ
ทำเฮฮาไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย
อยู่คนเดียวไปเรื่อยเรือยจะได้ไหม
ไม่อยากเจ็บผิดหวังเพราะรักใคร
เพราะเขาสูงเกินไขว่คว้ามาครอง
เพราะไม่ใช่แค่รักถึงควรคู่
รู้รู้อยู่ มีสิ่งอื่น มาเกี่ยวข้อง
หากว่าเราคิดจะมาเกี่ยวดอง
ญาติทั้งสองต้องเห็นว่าสมกัน
ปล่อยไปตามชะตาฟ้าลิขิต
จักถูกผิดอย่างไรไม่เหหัน
ในมุมหนึ่งเหงาเหงานึกถึงวัน
ที่สุขสันต์เพราะฉันมีเธอเคียง
แม้เป็นเพียงช่วงเวลาไม่นานนัก
แต่ใจหนึ่งกลับรักไม่อาจเลี่ยง
ถึงเธอจักมองฉันเป็นแค่เพียง
เพื่อนที่มีปากเสียง ..มิเป็นไร
แค่อยากบอกความนัยให้รับรู้
ที่ฉันสู้เพราะใครเธอรู้ไหม
ในวันที่ฉันท้อไม่เหลือใคร
ยังมีคนห่วงใยก้อคือเธอ
กับคนอื่นกลับไปเขากลับถาม
เหมือนประนามตัวฉันอยู่เสมอ
"มาทำไม" คำนี้ที่ฉันเจอ
มิเหมือนเกลอ ที่เคย เรียนร่วมกัน
ต่างกับเธอถามว่า "บายดีไหม"
เป็นอย่างไร รีบกลับหรือป่าวนั้น
ไว้ตอนเย็น ค่อยคุยต่อละกัน
นี่เบอร์ฉัน โทษที เดี๋ยวมีเรียน
ฉันติดต่อเหมือนเพื่อนคนสนิท
เป็นเพียงหนึ่งมิตรชิดใกล้วัยอ่านเขียน
เป็นแรงใจทำให้ฉันหมั่นเพียร
ที่ร่ำเรียนจบได้ ก้อเพราะเธอ
แต่วันนี้ถึงไม่รู้เธออยู่ไหน
จักผ่านไปสักกี่ปีนึกเสมอ
ไม่ต้องการขอร้องกลับมาเจอ
แค่อยากรู้ว่าเธอ เป็นเช่นใด
กับโรคร้ายรุมเร้าที่เป็นอยู่
ในวันนี้ไม่รู้ดีขึ้นไหม
อยากให้รู้ฉันนี้ยังห่วงใย
ฐานะเพื่อนเคยชิดใกล้ในวันวาน
มิรู้หรอกความหมาย คำว่ารัก
อยากประจักษ์ ขื่นขม หรืออมหวาน
รู้เพียงแต่วันคืนที่เนิ่นนาน
ปีเดือนผ่าน เฝ้ารอ เธอคนเดียว ....
"เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้
ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ แม้นานสักแค่ไหน
เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ
ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม "
27 กรกฎาคม 2548 09:22 น.
ไวยากรณ์
คิดตอบ เนื้อความ ที่ถามหา
มั่นใจ หรือหนา ว่าตอบไหว
ภาพชัด ทุกที ที่เป็นไป
แล้วเธอ ตอบไง ลองตอบมา
แต่อย่า อ้างคำ ว่าจำเป็น
ไม่โดด ไม่เด่น หรอกเธอจ๋า
เหตุผล ร้อยพัน ธรรมดา
เมื่อเห็น กับตา เธอกลมเกลียว
กอดเขา เฝ้ารัก ประจักษ์ล้น
ใครใคร ไม่สน จะข้องเกี่ยว
คล้องแขน เป็นแฟน แนบแน่นเชียว
แถมยัง แก้เกี้ยว ไม่เกี่ยวใคร
พอฉัน ผ่านมา เธอตาลาย
รีบย้าย ส่ายแน่ ค่อยแก้ไข
จึงอยาก รู้ความ อยากตามใจ
เธอจะ ตอบไง ช่วยตอบกัน
คิดถาม ถ้อยความ เคยตอบมา
หากเป็น น้องยา คิดไฉน
กับเขา คนเคย เป็นคู่ใจ
ยามโศรก ผลักไส ฤาทำลง
มิได้ ยกอ้าง ว่าจำเป็น
กอดคลาย ทุกข์เข็ญ ใช่ใหลหลง
แต่หนึ่ง ใจนี้ ยังมั่นคง
ตกลง ปลงใจ แต่น้องยา
ใช่กอด เพราะรัก ยังปักจิต
หรือคิด ยังรัก ใฝ่ฝันหา
กุมมือ กระชับ เกี่ยวนำพา
สู้ไป เถอะหนา นะเพื่อนเรา
ครั้นพอ เห็นเธอ เดินผ่านมา
กลัวว่า เธอจะ ผิดใจเข้า
ปล่อยมือ ที่เกาะ กุมมือเขา
จะเชื่อ หรือเปล่า ก็ตามใจ
20 กรกฎาคม 2548 23:17 น.
ไวยากรณ์
จะถาม ความไป ทำไมเล่า
เพราะเห็น เธอเขา ขนาดนั้น
ให้เชื่อ อย่างไร ในชีวัน
กอดกัน เกลียวกลม สมหทัย
เหตุผล ร้อยพัน ขยันอ้าง
ทุกทาง เพื่อสร้าง ในเงื่อนไข
แต่แล้ว ความจริง ยิ่งช้ำใจ
จนเกิน รับไหว ในใจตน
จึงขอ ผ่านเลย ไม่เชยชิด
พอแล้ว ลิมิต ไม่คิดสน
พอที คนดี มิอดทน
ยอมรับ จำนน ไม่สนใจ
เพราะเหตุ และผล เป็นร้อยข้อ
ไม่อาจ แก้ต่อ ความหวั่นไหว
เห็นชัด ผูกมัด และรัดใจ
จึงยอม ห่างไกล ไม่เอ่ยลา
จะตอบ ทุกความ ที่เธอถาม
ในตาม ความจริง พร้อมเสมอ
แต่แล้ว ก็อยู่ กับตัวเธอ
จะเชื่อ ว่าเพ้อ ฤาเข้าใจ
เหตุผล ร้อยข้อ ท้อแท้จิต
ใช่คิด มาเป็น ข้อแก้ไข
แต่คือ เรื่องจริง ที่เป็นไป
มิได้ เติมใส่ ใดใด เลย
หากเธอ รักกัน อย่างที่บอก
ใช่จัก ช้ำชอก หลังฟังเอ่ย
แต่คง เป็นเพียง ลมรำเพย
ดูเธอ เฉยเมย ไม่สนใจ
เพราะเหตุ และผล ทั้งร้อยข้อ
ใช่จัก ช่วยต่อ ยึดเกี่ยวไหว
หากเธอ ยังคิด ระแวงใจ
จะลา จากไป บอกสักคำ
20 กรกฎาคม 2548 11:31 น.
ไวยากรณ์
ใครกัน หวั่นไหว ใจผวา
ไม่ยอม หาญกล้า มาเปิดเผย
รักชอบ มอบให้ ไปหมดเลย
ช่วยเอื้อน ช่วยเอ่ย ให้รู้ที
เพราะฉัน วันนี้ มีรักมั่น
แถมเชื่อ เธอนั้น มั่นวิถี
จึงขอ เปิดเผย เลยฤดี
ยังเชื่อ วจี เธอทุกคำ
ใครเล่า หวั่นจิต คิดสงสัย
ไปไหน มาไหน ให้เปิดเผย
ครั้นบอก ครั้นเล่า มิเชื่อเลย
แล้วจัก ให้เอ่ย กันไปใย
มิต้อง มาแสร้ง ว่าเธอเชื่อ
ฉันเบื่อ จับผิด หน้าเธอได้
หากเรื่อง บางเรื่อง ยังคาใจ
แล้วใย ไม่กล้า ถามสักคำ
20 กรกฎาคม 2548 10:08 น.
ไวยากรณ์
ตอแย แค่เธอ ยามเผลอไผล
ยอมรับ มีใจ ให้ห่วงหา
เรียกร้อง หมองเศร้า เฝ้าน้ำตา
จึงขอ เธอมา ช่วยดูแล
แต่เธอ ทำจิต คิดถอยห่าง
แถมสร้าง ช่องว่าง ไร้ทางแก้
หมดแล้ว วี่แวว ตามตอแย
ไม่เหลียว ไม่แล แต่นี้ไป
ตอแย แค่ฉัน ยามเผลอไผล
มิได้ มีใจ มาห่วงหา
พร่ำเพ้อ ครวญคร่ำ ยามหลับตา
ทิฐิ แรงกล้า นั่นประไร
ใช่ฉัน ทำจิต คิดถอยห่าง
หรือสร้าง ช่องว่าง มากั้นไว้
แต่เธอ ใช่เคย ยอมปรับใจ
เหตุผล ไหนไหน ฤาเคยฟัง
เหตุผล กลใด ใช่กลั่นแกล้ง
เสียดแทง ดวงจิต ให้คิดหวั่น
บอกไป แล้วไง ในทุกวัน
มีเธอ เท่านั้น เต็มดวงใจ
ปรับจง ปรับใจ ก็ใช่ที่
เพราะทุก วันนี้ ไม่หวั่นไหว
มีเธอ มั่นคง ตรงหทัย
แล้วใย เธอไซร้ ไม่เชื่อกัน
เหตุผล ที่เคย อธิบาย
บรรยาย สักร้อย แปดเก้าข้อ
พอจบ เรื่องนี้ เรื่องนั้นต่อ
ใยก่อ วิวาท ได้ทุกวัน
ใช่ฉัน มิเชื่อ ในฤทัย
ว่าเธอ มีใคร อีกไหมนั้น
แต่เธอ มิเชื่อ ในใจกัน
สัมพันธ์ เธอ-ฉัน ถึงสั่นคลอน
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
1137
