4 พฤษภาคม 2548 21:50 น.
ไวยากรณ์
ความรัก...ที่หายไป
วงเวียน
เออ! ไม่รัก.....พูดง่ายจังนะ คำนี้
แต่รู้ไหมคนดี มันทำร้ายความรู้สึกของฉัน
ร้อยวัน....พันนาที...ที่ร่วมสร้างมาด้วยกัน
หลงเหลืออะไรบ้างไหมนั่น.....เมื่อเธอเอ่ยคำนั้นออกมา
ไม่มีค่าอะไรเลย...ใช่ไหม?
ความผูกพัน ความรักในหัวใจ และความห่วงหา
หรือมันร่วงโรย...ลบล้าง...ตามกาลเวลา
จนมาถึงวันที่ว่า......มันคงจะดีกว่า....ถ้าไม่จดจำ
หรือว่าโกหกกันมาตลอด
คำรักที่เคยพร่ำพรอด เธอคิดว่าเป็นเรื่องขำ ขำ
อยากจะอยู่ อยากจะไป อยากจะทำอะไรก็ทำ
ไม่เคยคิดว่ามันจะ สำคัญ อย่างไร
ไม่เข้าใจ.......คำว่าไม่รัก
นั่นแปลว่าฉันทึกทัก....ว่าเธอรักกันใช่ไหม?
ถามคำนึง....อยากให้เธอตอบด้วยความจริงใจ
ความรักเธอหายไปไหน? หรือว่าตลอดเวลา...หัวใจ..เธอไม่เคยมีมัน
ความเข้าใจ ... ที่ลบเลือน
ไวยากรณ์
เออ ! ไม่รัก .. พูดยากนะคำตอบนี้
แต่รู้ไหมคนดี บอกออกไปเพื่อเหหัน
เพียงเพื่อให้เธอหยุด ตัดพ้อ ต่อว่ากัน
กับความสัมพันธ์ .. ที่เปลี่ยนแปรผันตามกาลเวลา
ใช่ว่าเธอ ไม่มีค่าอะไรเลย
แต่ที่ฉันดูเหมือนเฉยเมย .. อย่างที่ว่า
ไม่มีเลยนะ เวลาคอยสนใจ และนำพา
แถมพูดจา เหมือนว่าฉันไม่ใช่ใจ
อยากให้เธอเข้าใจ สักนิดนึง
อย่ารำพึง ... ตัดพ้อ ... ต่อว่า อีกได้ไหม
ใช่ว่าฉันไม่สนอก หรือสนใจ
แต่ที่เป็นไป เพราะด้วยงาน .. ที่รัดตัว
ที่ทุ่มเทกับงาน ก้อเพื่อเรา
อย่าทำหน้าเศร้า .. หรือ ระแวงอีกเลยนะทูนหัว
ไม่มีใคร คนอื่น จริง จริง หลอกนะ มาพันพัว
อย่าหวาดกลัว อีกเลย ... โปรดเข้าใจ นะคนดี
7 เมษายน 2548 22:06 น.
ไวยากรณ์
ให้โอกาส...เธอ
วงเวียน
ให้โอกาสเธอมาตลอด
แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่เคยเห็นค่า
ไม่เคยปรับตัวไม่เคยทำดีขึ้นมา
ไม่เคยรับรู้ว่าฉันเหนื่อยล้ามากเพียงไร
กับการทน...เธอทุก ๆ อย่าง
ในเมื่อวันนี้สุดทางก็คงทนไม่ไหว
ความเจ็บความช้ำ และความเหนื่อยใจ
เกาะกุมทำร้าย...จนไม่สามารถทำใจ ให้อยู่กับเธอ
เธอไม่เคยเข้าใจฉัน
ไม่เคยเห็นค่ากัน ไม่เคยเห็นในสิ่งที่ทำมาเสมอ
ไม่เคยรับรู้ว่ามีใครข้าง ๆ ที่เจ็บกับการกระทำของเธอ
ไม่เคยเหลียวมองมาเจอ ว่ามีฉันพร่ำเพ้อรอให้เธอหันมา
ให้โอกาสเธอมาตลอด
แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่เห็นค่า
จนฉันสูญเสียมากมายหลายล้านหยาดหยดน้ำตา
จนไม่รู้ว่าจะให้โอกาสเธออีกต่อไปทำไม
ขอโอกาส...ใจ
ไวยากรณ์
ขอโอกาสใจ
เปิดรับคนใหม่ อย่างฉันคนนี้จะได้ไหม
ลืมคนเก่า ฉันรู้ ฉันอาจจะขอมากเกินไป
แต่ฉันจะรอ ไม่ไปไหน .. เพราะรักเธอ
หากการทน กับเขาแล้วมันเหนื่อย
แต่ทำไม เธอยังเรื่อย ๆ อยู่ เสมอ
ตัดเขาไปเถิด ตัดออกไป ให้หมดจากใจเธอ
ฉันคนนี้เสนอ .... เป็นเพื่อนยามเหงาใจ
เมื่อเขาไม่เคยเข้าใจอะไรเธอ
แต่เธอยังคง สม่ำเสมอ กับเขาใช่ไหม
ฉันไม่รู้ว่า ฉันต้องทำ อะไร อะไร
ถึงจะได้หัวใจ ... เธอมาครอบครอง
หยุดให้โอกาสเขาเสียเถิด
เผื่ออะไรจะดี จะเกิด ระหว่างเราทั้งสอง
จะไปรอเขา ทำไม หากเขาทำให้เธอต้องน้ำตานอง
ไม่อยากเห็นเธอต้องหมอง อย่างนี้อีกต่อไป
5 เมษายน 2548 17:24 น.
ไวยากรณ์
จะให้ฉันอยู่อย่างไร
ในเมื่อไม่มีใจ อย่างนั้น
ฉันรู้ ตัวดีว่าไม่สำคัญ
ไม่งั้น เธอคงไม่หมางเมิน
จะให้ฉันอยู่อย่างไร
ในเมื่อ อยู่ไปยิ่งห่างเหิน
ฉันนี้เจ็บปวดเหลือเกิน
เหมือนกับ ก้าวเดินคนเดียว
จะให้ฉันอยู่อย่างไร
ในเมื่อเธอมีใคร มาข้องเกี่ยว
ต่างกับฉันที่มีเธอ คนเดียว
เปล่าเปลี่ยวไม่มีใครนำพา
จะให้ฉันอยู่อย่างไร
ในเมื่อทำอะไร ก็ไม่เข้าท่า
ฉันรู้ ตัวดีเลยจากมา
หวังว่า เธอคงเข้าใจ ...
31 มีนาคม 2548 21:36 น.
ไวยากรณ์
ผมก็ผู้ชายธรรมด๊า ธรรมดา
แค่พูดจาค่ะขาในบางหน
จะเอาอะไรอีกจ๊ะ ... แม่หน้ามล
อย่าหน้าดุเดี๋ยวเหี่ยวย่นก่อนถึงวัย
เป็นแบบนี้ก็เป็นตัวของตัวเอง
ไม่ยำเกรงใครนินทา ...ว่าไฉน
ทำอย่างนี้ดูเจ้าชู้หรืออย่างไร
เอาใจใส่แบบนี้หรือไม่ดี
หากไม่รักไม่ชอบไม่มายุ่ง
ไม่มาสุงมาสิง อยู่ที่นี่
แต่เย็นนี้ไม่ว่างขอโทษที
แบบว่ามีธุระที่ติดพัน
เธอก็คือหนึ่งในกลุ่มเป้าหมาย
โอ้ ! ละตายพูดอะไร ออกไปฉัน
แต่โชคดีที่ยังปิดปากทัน
ไม่อย่างนั้นคงแย่แน่เลยตรู
เธอเป็นความต้องการของหัวใจ
ถึงจะไม่สวยใส ต่างจากที่มีอยู่
ที่ฉุดรั้งไว้เพราะอยากจะเคียงคู่
แต่ก็รู้ว่าต้องเลือกแค่หนึ่งเดียว
30 มีนาคม 2548 15:47 น.
ไวยากรณ์
คนไร้ค่า
ผู้หญิงช่างฝัน
ดั่งฝนฉ่ำกระหน่ำใจให้ชุ่มชื่น
ถ้อยคำคืนคนน้อยใจคลายหม่นหมอง
แม้นรู้ซึ้งอยู่กับใจไม่อาจครอง
ด้วยเราสองนั้นแตกต่างอย่างฟ้า--ดิน
เป็นเพียงคนผ่านใจที่ไร้ค่า
มิหาญกล้ารับรักใดใครทั้งสิ้น
รอยอดีตยังหลอนเร้นเป็นอาจินต์
เฝ้าดื่มกินอยู่ทุกวันไม่ผันคืน
หากวันนี้ทำสิ่งใดให้เธอเจ็บ
ต้องหนาวเหน็บรวดร้าวใจไม่อาจฝืน
ใครคนนี้ก็ช้ำหม่นทนกล้ำกลืน
ครวญสะอื้นปวดร้าวใจไม่ต่างกัน
เก็บหัวใจที่งดงามล้ำค่านัก
ไว้มอบรักให้คนดีที่เฉิดฉันท์
มีคุณค่าเหมาะสมซึ่งกันและกัน
ขอเธอนั้นอย่าได้สน..คนผ่านใจ...
คนไร้ใจ
ไวยากรณ์
ดั่งลมหนาวคราวพายุพัดกระหน่ำ
แล้วยังซ้ำด้วยฝนระลอกสอง
สุดทนฝืนกล้ำกลืนน้ำตานอง
เพราะคู่ครองจากลาห่างกันไป
ก้าวเหยียบย่ำฝ่าพายุไปเรื่อย เรื่อย
เดินเรื่อยเปื่อยเพราะรัก ไม่สดใส
มิอาจรู้เหตุใดถึงเปลี่ยนไป
จากรักที่มีให้ในวันวาน
หากมีพรใดอันศักดิ์สิทธิ์
หรือหากมีอิทธิฤทธิ์ ดั่งเล่าขาน
จักเพียงขอรักเรายาวเนิ่นนาน
จวบจนอวสานของชีวี
ไม่มีใจเก็บไว้ให้ใครอื่น
มิได้ฝืนหรือหลอกให้สุขี
เพราะให้เธอไปหมดแล้วที่มี
ที่เห็นนี้เป็นเพียง ...คนไร้ใจ
หน้าส่วนตัว
1050
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
