15 พฤศจิกายน 2549 13:30 น.
ไวยากรณ์
แล้วเราก็ต้องจากกัน
คนที่ฉันนั้นเคยพร่ำรำพันหา
คนที่ดีคนที่เคยห่วงใยคอยนำพา
คนที่คิดว่าเวลา ..จะไม่ทำให้เปลี่ยนไป
และไม่เคยคิดเตรียมใจเอาไว้ก่อน
ว่ารักจะถูกเธอถอน เพราะมันมีค่าไม่
อยากจะถามเธอ อยากรู้เผื่อเธอจะเหลือเยื่อใย
แต่สุดท้าย ที่เธอทิ้งไว้คำแก้ตัวใด ๆ ก็ไม่มี
เธอเองโทษว่าเป็นเพราะทางเบี่ยง
โทษว่าฉันกลัวเสี่ยงจึงทิ้ง จึงหลบหนี
หากบอกแบบนี้จะทำให้เธอสุขในฤดี
ฉันคนนี้ ก้อไม่ขอแก้คำกล่าวหาจากใคร ๆ
เพราะฉันสำนึกอยู่เสมอ เรื่องความรัก
หากเขาไม่จริงใจมากนัก จะไปฉุดรั้งก็ไม่ไหว
หากเธอต้องการจาก ไม่ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด
ฉันจะยอมเข้าใจ และไม่กล่าวว่าใด ๆ ไม่ต้องกังวล
ยิ่งค้นยิ่งหา ยิ่งรู้สึกท้อ
ฉันจึงขอพอกับรัก ที่มีแต่ความหมองหม่น
ต่อแต่นี้ขอรักเพียงตัว ไม่ขอรักใครให้ทุกข์ทน
และฉันไม่สนว่าใครจะมองฉันกระไร ... อีกต่อไป
12 ตุลาคม 2549 23:31 น.
ไวยากรณ์
ที่ตอบ เร็วจี๋ เพื่อนซี้ ที่ห่วง บ้านเอ่ย ล่าล่วง คู่ควง ของฉัน
ตำบล พันผูก ไร้คน สำคัญ
อำเภอ นิรันดร์ สุขสันต์ คนเดียว
จังหวัด ไกลห่าง ทางรัก ลำบาก
รหัส อยู่ยาก หากเธอ แลเหลียว
วันที่ เขียนส่ง คิดถึง เธอเชียว
เรื่องจริง มีเอี่ยว เธอจบ ที่ใด
เรียนหญิง ไร้เงา ที่แสน ผันผูก
อ้างถึง ยายูก ที่ส่ง มาให้
สิ่งส่ง มาถึง ตรงดวง ฤทัย เธอรู้ ได้ไง หรือจับ สามตา
ขอบใจ เพื่อนหญิง ยิ่งกว่า รู้ใจ คิดอยาก สิ่งใด ส่งให้ เลยหนา เหมือนกับ ตอนนี้ ฉันต้อง การยา เพื่อนยัง ส่งมา สุดแสน ยินดี ยายูก ที่ว่า คือเธอ เข้าใจ รับรู้ ใส่ใจ มากล้น ทวี ไม่เคย งอแง หรือมา เซ้าซี้ พูดจา กันที แต่ละ เรื่องไป ส่วนเรื่อง ที่ฉัน ชอบอยู่ โดดเดี่ยว ไม่อยาก ข้องเกี่ยว กับใคร คนไหน เพราะฉัน คนนี้ เหนื่อยล้า เกินไป หากต้อง ใส่ใจ หากใคร เข้ามา อีกอย่าง คงเจ็บ ซ้ำซ้ำ เกินไป หลังจาก จีบใคร ใครใคร เมินหน้า เลยอยู่ คนเดียว ไม่ขอ นำพา เพื่อนคง ไม่ว่า ใช่ไหม กระไร
สุดท้าย หากไม่ ติดไร มากเกิน จะยอม เผชิญ วันงาน จะไป แต่คง รับปาก ตอนนี้ ไม่ไหว ว่าแต่ จบไร บอกกับ ฉันที
คิดถึง ฤาป่าว ไม่รู้ เหมือนกัน
ลายเซ็น ย้ำมั่น แทนคำ วจี
จากไว ยากรณ์ คนช้ำ ชีวี
เหมือนกับ หัวปลี ที่ใคร เขาเมิน
ทุกห้อง หัวใจ สีเทา หม่นหมอง
ไร้คน ตีจอง หลังเขา ห่างเหิน
แต่ยัง คงต้อง ยอมทน เผชิญ
เผื่อมี บังเอิญ หากใคร เขาแล ....
12 ตุลาคม 2549 16:40 น.
ไวยากรณ์
ที่ตอบเพราะกลัวห่วง บ้านลาล่วงรักชู้สาว
ตำบลเดือนไร้ดาว
อำเภอคราวอยู่คนเดียว
จังหวัดแก่โดดเดี่ยว
รหัสเกี่ยวใครไม่ไหว
วันนี้ยอมทำใจ
เรื่องไร้ใครมานำพา
เรียนผู้หญิงไร้เงา
อ้างเรื่องเล่าครานั้นหนา
สิ่งส่งเพื่อย้ำว่า ใช่ไร้ค่าเพราะเขาเมิน
ด้วยรู้เธอยังห่วง หลังจากช่วงเขาห่างเหิน กลัวฉันต้องเผชิญ เกรงฉันเดินพร้อมน้ำตา แต่อยากบอกให้รู้ ใช่อุดอู้อย่างเธอว่า กับสิ่งที่ผ่านมา นั้นล้ำค่าความทรงจำ เพราะเขาเป็นแรงใจ ฉุดฉันไว้ไม่ถลำ เป็นหนึ่งคอยชี้นำ ผ่านเรื่องช้ำมามากมาย ถึงแม้ในวันนี้ จะไม่มีเขาข้างกาย ติดต่อกันไม่ได้ คล้ายว่าตายจากกันไป แต่ฉันใช่เศร้าซึม หรือเงียบขรึมนั้นก้อไม่ แค่ไม่อยากมีใคร เพราะอยู่ได้แม้คนเดียว
สุดท้ายความหวังเธอ บอกนะเอออย่านะเชียว เพียรหาใครข้องเกี่ยว อย่าแลเหลียวอย่าใส่ใจ
คิดถึงอยู่เสมอ
อยากเจอะเจอฉันบ้างไหม
ไวยากรณ์คนเฉไฉ
อาจจะไปในวันงาน
ทุกห้องของหัวใจ
ปิดตายไว้ไร้คนผ่าน
เบอร์โทรเลิกใช้งาน
โทรสารมาละกัน
10 ตุลาคม 2549 08:35 น.
ไวยากรณ์
ที่พิเศษตอบหญิงที่เป็นเพื่อน บ้านเลขที่ลางเลือนความรักหา
ตำบลชอกช้ำจิตติดอุรา
อำเภอไร้คนนำพาแม้นานปี
จังหวัดไร้คู่ครองอยู่โดดเดี่ยว
รหัสเกี่ยวแต่ทุกข์มิสุขี
วันที่เขียนยังช้ำในฤดี
เรื่องที่มีให้ฉันทำอย่างไร
เรียนเพื่อนหญิงไร้เงามิต้องห่วง
อ้างเวลาลาล่วงยังอยู่ไหว
ส่งที่ส่งมาด้วยคือความนัย ฉันยังยืนอยู่ได้ .. แม้ช้ำตรม
ขอบใจเธอเสมอที่ยังห่วง คอยเฝ้าทวงคู่ครองที่เหมาะสม ยังอยากเห็นเพื่อนนี้มีคู่ชม โลกกลมกลมใช่หยุดหมุนหากเดียวดาย ฉันยอมรับยังคงกักเก็บอยู่ รักที่รู้ตอนนี้แม้ห่างหาย แต่คงเป็นความทรงจำอยู่ข้างกาย รักนั้นค่ามากมาย ... ที่เคยมี เขาเป็นเหมือนแรงบันดาลให้ฉันสู้ ไม่อุดอู้หรือคอยแต่วิ่งหนี กับปัญหาท่วมท้นล้นทวี ขอแค่มีเขาเคียงข้างให้แรงใจ
สุดท้ายนี้ขอบใจเธออย่างมาก ที่ยังอยากพบเห็นฉันสดใส แต่ฉันนี้ขอบอกไม่เป็นไร จะมีคนเคียงหรือไม่ ..ใช่ประเด็น
คิดถึงเพื่อนคนดีอยู่เสมอ
ไวยากรณ์คนพร่ำเพ้อ ..ที่อยากเห็น
8 - 12 มกรา ตอนเย็น ๆ
อาจไปเป็นหนึ่งในภาพ ..วันสำคัญ
ห้องทุกห้องรกร้างความรักผ่าน
แม้จักนานแสนนานมิเหหัน
รักนั้นฤา พอทีชั่วชีวัน
หน้าที่ฉัน .. คืออยู่เพื่อเดียวดาย
6 ตุลาคม 2549 17:12 น.
ไวยากรณ์
ตอบพิเศษไปให้คนเฝ้าห่วง บ้านเลขที่ไร้ดวงคู่สุขสม
ตำบลเฝ้าเวียนหาความระทม
อำเภอชอบขื่นขมมิร้างลา
จังหวัดไกลผู้คนตั้งถิ่นอยู่
รหัสรู้มีเพียงเธอห่วงหา
วันที่ส่งคือวันหยุดน้ำตา
เรื่องที่ผ่านพ้นมายังไม่ลืม
เรียนผู้ห่วงห่วงหาที่รักยิ่ง
อ้างถึงสิ่งเขาเคยทำให้ปลื้ม
สิ่งที่ส่งมาด้วยเคยหยิบยืม คือรักเขาที่ลืม ตามเวลา
รู้ว่าเธออยากเห็นฉันมีสุข หมดความทุกข์เคล้าจิตพิศมัย
แต่จะให้ฉันนั้นทำอย่างไร เพราะว่าให้สั่งใจไม่ง่ายเลย ไม่อยากหรอกกักเก็บความเจ็บช้ำ อมพนำแต่ทุกข์ไม่อยากเอ่ย เรื่องนี้นั้นสาหัสเกินกว่าเคย โธ่ ! เธอเอ๋ย .. ฉันกลัวเธอเปลี่ยนไป หากเธอรู้เรื่องราวที่ชอกช้ำ ที่เขาเคยกระทำรับได้ไหม หรือหากเธอรับรู้เรืองเป็นไป ว่าตัวฉันไม่ใช่.. คนเคยเป็น
สุดท้ายนี้ขอบใจเธอหนักหนา ที่ยังเฝ้าห่วงหาอยากพบเห็น อยากให้ฉันสดใสยังยิ้มเป็น คอยเขี่ยวเข็ญ เช้าเย็น ..ส่งใจมา
คิดถึงเธอเหมือนกันไม่ลวงหลอก
เซ็นจากใจช้ำชอก ... แทนภาษา
ไวยากรณ์คนช้ำ ..เจ็บอุรา
คนห่วงหานำพา ... มิเคยเจอ
ห้องหัวใจมีแต่ทุกข์เฝ้ารุมเร้า
เบอร์โทรเศร้าเขาลืมเราเสมอ
โทรสารสักนิด..ไม่เจอะเจอ
เมล์นะเหรอ ..ยังเบลอมีหรือไร...
หน้าส่วนตัว
1374
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
