23 มกราคม 2547 20:00 น.
ไร้ใจ
ตื่นเถอะ
ตื่นจากฝัน
แล้วเดินก้าวไป
อย่างไม่หยุดยั้ง
ยังมีเรื่องราวอีกมากมาย
ให้เราต้องทำลงไป
เพื่อชีวิตใหม่
จะท้อแท้อยู่ใย
ยังมีคนอีกมากมาย
ที่รอกำลังใจ
จากกันนะตรงนี้
ไม่ผิดที่จะท้อแท้
กับชีวิตที่ผิดหวัง
แต่ผิดที่จะี่แพ้
เพราะใจเราไม่สู้ต่อ
จงยิ้มสู้กับวันข้างหน้า
ถึงจะเหนื่อยล้า
ก้อต้องทนไป
ยามใดที่อ่อนล้า
ถึงไม่มีใครใคร
ที่ห่วงใย...รักแน่ชั่วนิรันดน์
แต่ชีวิตต้องเดินก้าวไป
จะหยุดฝันได้อย่างไร
ในเมื่อเรายังมีลมหายใจ
จะต้องทนสู้ไป
ในโลกอันกว้างไกล
ยามเหนื่อยล้า
หยุดพักสักครา
หายเหนื่อยยามใด
ก้อเดินก้าวไป
สู้เส้นชัยแห่งฝัน
ตื่นเถอะน่าคนดี
อย่านอนเศร้าโศกกีอีกต่อไป
อย่าคิดว่าเธอไม่มีใคร
อย่าน้อยเธอยังมีฉันที่เคียงข้างเธอ
ถึงเธอกับฉันจะอยู่ห่างไกล
แต่ฉันคนนี้จะเป็นกำลังใจให้เสมอ
ยามใดเธอออ่นล้า....
อย่าเศร้าเสียใจ.....
เพราะฉันคนห่างไกล
รักและห่วงใยเธอทุกครา
แม้ยามเธอปวดร้าว
ฉันก้อเศร้าไม่แพ้ไปกว่าเธอ
เพราะรักและห่วงใยเธอ
ยามเธอเศร้าเสียน้ำตา
จะให้ฉันสุขได้อย่างไร
ยิ้มซิคนดี
ยิ้มให้กับวันข้างหน้า
ยิ้มแม้ต้องเสียน้ำตา
อย่าให้ใครตาหน้า
ว่าเราคนแพ้
จับมือฉันซิคนดี
ยามนี้เราจะสร้างฝัน
เราจะเดินเคียงข้างกัน
เดินไปสู้ฝันที่ตั้งใจไว้
กุหลาบไร้ใจ
23 มกราคม 2547 19:09 น.
ไร้ใจ
รักเธอคนดี
ที่อยู่แสนไกล
รักและห่วงใย
อยากบอกเธอทุกนาที
รักรักเธอได้ยินไหม
รักเธอจะรักเลยไป
รักจนหมดลมหายใจ
จะรักคนดีที่อยู่แสนไกล
จะรักคนดีอย่างนี้เลยไป
จะรักเธอคนดีที่อยู่ห่างไกล
ถึงต้องเจ็บแสนเจ็บ
ก้อจะรักเธอไม่แปลผัน
รู้ทั้งรู้เธอมีคนรักมากมาย
แต่ใจมันหลงรักเธอ
ไม่รู้เธอคิดถึงกันแค่ไหน
แต่ใจฉันรักเธอจนหมดใจ
จะเป็นอย่างก้อจะรัก
กุหลาบไร้ใจ
23 มกราคม 2547 18:21 น.
ไร้ใจ
วันได้พบ
วันได้รัก
วันได้พราก
กับความในใจ
ที่แสนจะปวดร้าว
น้ำตาไหลรินอาบแก้ม
กับรอยรักรอยแค้น
ที่มันฝังอัดแน่น
อยู่ในความทรงจำ
อยากลบรอยอดีตรัก
ที่มันซึมซับอยู่ข้างใน
ให้มันหายหมดไปจากใจ
จะทำเช่นใด......
ในใจมันฝังลึก
เจ็บข้างใน
เจ็บตรงใจ
เจ็บนี้มันฝังรากลงลึกใน
จะลบอย่างไรก้อยังมีอยู่
อดีตรักครั้งแรก
ยามแรกรักชังสวยงาม
ยามใดที่หมดใจรัก
ชังทำร้ายกันอย่างเลือดเย็น
ปล่อยกันเถอะน่า
อย่าทำร้ายกันอีกเลย
เจ็บนะ....เจ็บจนใจแทบขาดรอน
ยามนอนหลับก้อฝันร้าย
นอนร้องไห้ร่ำไป
เศร้าเสียใจ....
ทำมัยถึงเป็นอย่างนี้
หยุดเสียเถอะได้ไหม
ฉันนี้รับไม่ไหวอีกต่อไป
จะฆ่ากันให้ตาย
ก้อจะเศร้าเสียใจอย่างนี้
จะแกล้งฉันต่อไปใยคนดี
ฉันทนมาทุกทีแทบปางตาย
เหนื่อยเหลือทน.....
กับชีวิตที่มันต้องเศร้าเสียน้ำตา
ปล่อยกันเถอะนะ
ปล่อยคนอย่างฉัน
ได้มีชีวิตที่สุขบ้าง
กุหลาบไร้ใจ
...........
23 มกราคม 2547 06:55 น.
ไร้ใจ
>อยากเก็บตะวันที่ส่องฟ้า
อยากเก็บวาจาคำหวาน
ยามเธอเอ๋ยรักไว้ในกล่อง
ยามคิดถึงเธอผู้อยู่แสนไกล
ยามเราห่างไกล
แต่ใจเราสองรักมั้น
จะรักจะเชื่อใจกัน
ขอให้เธอมีฉัน
ถึงเราห่างกันไกลเพียงใด
โปรดรับรู้ไว้นะเธอ
ฉันนี้รักเธอจะไม่เปลี่ยน
ถึงแม้กาลเวลาจะผ่านเลย
แต่ใจฉันนี้ยังมั้นรักไม่ผ่านไป
เวลาจะเดินไปทุกวินาที
แต่ฉันนี้จะเดินตามรักเธอ
แม้เธออยู่แสนไกล
แต่ใจเธอนั้นอยู่กับเธอเลยไป
จะเก็บรักษามันไว้อยู่อย่างนี้
ถึงแม้จะสิ้มลมหายใจลงไป
ฉันนี้ก้อรักเธอคนเดี๋ยวที่แสนไกล
เชื่อกันได้ไหมคนดี
อย่าคิดว่าฉันนี้เป็นอื่น
ถ้ารักกัน....ขอเถอะนะ
เชื่อกันได้ไหม
อย่าเอ๋ยคำที่ฉันเสียใจ
รู้บ้างไหม....ฉันเจ็บมาพอแล้ว
ถ้ารักกัน...ก้อควรเห็นใจกันบ้าง
เจ็บนะ...เจ็บแทบขาดใจ
ยามเธอตัดพ้อต่อว่าฉัน
เจ็บนะ...เจ็บที่ตรงใจ
เจ็บแทบปางตาย
เแม้คนที่ฉันรัก
ไม่เคยเข้าใจกันเลย
ฉันผิดหรือไร
ผิดที่โง่งมง่ายบอกเธอ
ผิดที่ไว้ใจเธอ
กุหลาบไร้ใจ
22 มกราคม 2547 06:40 น.
ไร้ใจ
เปรียบใจคนเหมือนทะเล
ใจคนนั้นก้อโลเล.....
เหมือนคลื่นทะเล...
ที่กระโหมกะหน่ำ....
ยามมีพายุร้าย
เปรียบฉันดั่งเรื่อน้อย
ลอยร่อนในทะเล
เรื่อน้อยก้อลอยไป
หาจุดหมายปลายทาง
ร่องเรื่อน้อยเรือยไป
ร่องไปกลางทะเล
ร่องเรื่อ...ลำน้อยหารัก
เดินทางอยู่กลางคลื่นที่กะหน่ำ
มองหาจุดหมาย.....
มองหาชาดฝังเพื่อพักพิง
เหนื่อยนักกลับการเดินทาง
อันแสนยาวไกล
เดินจนเหนื่อย...ท้อใจ
มองหาจุดหมายก้อไม่มี
อยากรู้จัง...เรื่อลำน้อยคอยหารัก
จะมีไหมที่เรื่อลำนี้จะพบใคร
จะเจอจุดหมายที่เฝ้าฝันไว้
เหมือนดั่งชีวิตที่ไม่มีค่า
จะคุ้นและหาจุดหมายก้อไม่มี
อยากฝากชีวิตไว้กับทะเล
อยากฝากร่างอันไร้ค่า
อยากทิ้งร่างอันไร้ความหมาย
ทิ้งมันลงไปทะเลอันกว้างไกล
หมดแรงจะสู้ทน
หมดแรงที่จะก้าวฝัน
เดินทางอยู่เดี่ยวดายอ้างว้าง
จะเดินเพื่อใครจะเดินไปทำมัย
หยุดแล้วการเดินทาง
หยุดทุกอย่างไว้ที่นี้
เหนื่อยอยากพักสักที
ท้อแล้วนะ....จะมีใครไหม
รับฉันคนหมดความหมาย
รับฉันไว้ให้พักพิง...ยามเหนื่อยล้า
ได้ดูแลรักษาใจฉันนี้
กุหลาบไร้ใจ
หน้าส่วนตัว
877
