24 มกราคม 2547 03:29 น.
ไร้ใจ
ไม่อยากเอ๋ย.....คำลา
แต่ต้องตัด......ใจลา
เมื่อเธอมีเขา
รู้ทั้งรู้เป็นได้...แค่ตัวสำรอง
เจ็บปวดหัวใจ....รักเธอแทบตาย
เธอให้ฉันเป็นได้....แค่ตัวสำรอง
รู้บ้างไหมว่ารัก...เธอมากเพียงใด
รักแทบขาดใจ....รักไม่คิดให้ใคร
รักเธอไม่คิดเปลี่ยนใจ
แต่ดูเหมือนเธอ
ให้ฉันได้แค่ตัวสำรองเลยไป
ขอเถอะน่า.....
ไม่รักกันก้อบอกมา
เจ็บปวดมากเพียงใด
ยามเธอมีเขา
ยามเธอกับเขาพร่ำคำรัก
ฉันนี้แทบนี้แทบขาดใจลง
อยากตายให้หมดสิ้นไป
รู้ทั้งรู้เธอเลือกเขา
ถึงจะรักเธอมากเพียงใด
เธอก้อมองไม่มีค่า
ไม่อยากมีลมหายใจ
เพื่อรอดูเธอกับเขารักกัน
ไม่ได้อิฉาแต่น้อยใจ
ทำดีแทบตาย
เธอให้ได้แค่ว่า...
ตัวสำรองเสมอมา
ไม่เปลี่ยนแปลง
รู้บ้างไหม....สุดที่รัก
ฉันรักเธอดั่งดวงใจ
เธอบอกให้ฉันเป็น
ได้แค่ตัวสำรอง
เจ็บปวดแทบปางตาย
ยามเธอพร่ำรำพันรักกัน
ฉันนี้ไม่มีความหมาย
ไม่มีตัวตนในสายตาเธอ
อย่าเอ๋ยได้ไหม
ว่ารักกันมากเท่าใด
เอ๋ยมาเลยไป
จะเอ๋ยทำมัย
ในเมื่อเธอมีเขา
ก้อตัดใจทิ้งกันได้ไหม
ไม่ต้องรักไม่ต้องห่วงใย
ขอให้เราจากกันไป
เธอและเขาก้อรักมั่น
ส่วนฉันคนแพ้
ขอดูแลเธอห่างห่าง
ยามเธอนี้เธอรักกัน
ฉันนี้ขอเดินจากไป
จะไม่รังเธอไว้
ไม่ให้เธอลำบากใจ
ขอเดินไปจากเธอ
คนที่รักมากดั่งดวงใจ
แต่ไม่หนี้เธอห่างไกล
จะอยู่ใกล้เธอเสมอ
กุหลาบไร้ใจ
23 มกราคม 2547 23:56 น.
ไร้ใจ
คงเป็นเพราะความห่างไกล
มันจึงทำให้เธอแปลผัน
หรือเป็นเพราะกาลเวลา
นั้นเปลี่ยนแปลงไป
ใจเธอนั้นจึงหันแห
ลืมสัญญานั้นแล้วใช่ไหม
ลืมหมดแล้วที่เคยรักกัน
ก้อแค่สัญญาปากเปล่า
จะเอาอะไรแน่นอน
มันไม่สัมคัญแล้วใช่ไหม
กับคำรักที่เคยมั้นสัญญาไว้
เมื่อเธอมีเขาคนใหม่
ฉันคนนี้ก้อหมดความหมาย
กุหลาบไร้ใจ
23 มกราคม 2547 22:29 น.
ไร้ใจ
ดึกดื่นค่ำคืนน้ี
ฉันนี้ก้อเหมือน...เช่นเคย
มองผ่านดาวและเดือน
ที่สวยงามยามได้ชื่นชม
สายลมที่พัดผ่าน
ชั่งเหน็บหนาวเหลือทน
ชีวิตที่เคยสุขสม
กับต้องตรอมตรม
ที่อยู่เดี๋ยวดาย
กับกาลเวลาที่ไม่หวนกลับ
ชีวิตรักต้องหมดไป
นั่งทนหนาวอยู่เดี่ยวดาย
ขาดคนข้างกายที่เข้าใจ
ชีวิตที่เดี่ยวดาย
จะนานเพียงใด
ก้อต้องทนต่อไป
อยากวอนสายลม
ช่วยหอบรัก...ที่อยู่แสนไกล
มาให้ฉันได้พักพิง
ยามเศร้าหมอง
ชีวิตที่เหงา เศร้า
อยากมีใครสักคนเดินร่วมทาง
กุหลาบไร้ใจ
23 มกราคม 2547 21:37 น.
ไร้ใจ
ชีวิตของสาวกลางคืน
ใครเล่าอยากมีชีวิตที่หมองมัว
ชีวิตทุกนาทีต้องขืนขม
ไม่มีใครอยากเป็น
แต่เพราะความจะเป็น
เขาเหล่านั้นจึงต้องทำ
ชีวิตที่มันไร้ค่า
ชีวิตที่หาคนจริงใจไม่ได้
ชีวิตพวกเขาต้องทนไป
ต้องดิ้นรนเลยไป
เพื่อความอยู่รอด
หยุดเสียที่ได้ไหม
หยุดประนามเขาเหล่านั้น
พวกเขาเจ็บมามากพอแล้ว
จะทำร้ายใจกันทำมัยเล่า
เห็นใจพวกเขาสักหน่อย
เขาเสียใจแค่ไหน
ใครอยากเป็นอย่างนี้
ลองหันกลับมามองตัวเองซิ
พวกเรา...นั้นมีดีแค่ไหน
ค่อยแต่จ้องมองคนอื่นเขา
ลองให้หันกลับมาดูตัวเอง
บ้างครั้งยังสู้เขาเหล่านั้นไม่ได้
คนเราคิดว่าดีแล้ว.....แน่ใจหรือ
บ้างคนเรียนสูง.....แต่ไร้สมอง
วันวันคิดแต่เรื่องไร้สาระ
หาเรื่องตีกัน....แทบทุกวัน
บางคนก้อบ้าแต่เรื่องเซ็ก
คิดว่าคนอื่นเขาขายตัว
แล้วต่ำต้อย....เสมอมา
ทำมัย....เพราะอะไร
คนมีความรู้ก้อดีแต่ไร้สมอง
เลือกชนชันกัน....อย่างนี้
หยุดเถอะ....หยุดเสียที
ถ้าคิดว่าตัวเองแสนดี
ไม่มีใครดีไปกว่าใครหลอก
หวนคิดกันสักนิด
คนกลางคืนเหล่านั้น
นั้นไม่ใช่ใครอื่น
ก้อลูกหลานคนไทยด้วยกัน
กุหลาบไร้ใจ
23 มกราคม 2547 21:06 น.
ไร้ใจ
บางครั้งสิ่งที่มี
มันก้อไม่ยั้งยื่น
แต่สิ่งที่ไม่คิดว่าจะมี
กลับอยู่ในใจ....ส่วนลึก
มันอดที่จะนึกไม่ได้
ทำมัย....
บางครั้งคนที่เราเชื่อและไว้ใจ
ที่พร้อมและฝากชีวิตไว้
กลับเป็นเหมือนส่วนเกิน
ของชีวิตเขาเลยมา
เขาไม่เคยคิดรักและห่วงใย
เศร้าเสียใจ...น้ำตาไหล
นั่งร้องไห้ร่ำไป....
รักที่เฝ้ารอทั้งชีวิต
ได้เจอเจอะกลับไม่เห็นค่ากัน
แปลกดีนะคนเรา
อยู่กับความ เหงา เศร้า
อยู่เดี๋ยวดายเลยมา
สิ่งที่คิดว่าใช่
มัน่เหมือนไม่มีความหมายอะไร
ชอบคิดฝันหลงละเมอ
กับความสุขที่เลือนลอย
ไม่มีวันเป็นจริง
กุหลาบไรใจ
หน้าส่วนตัว
671
