19 กุมภาพันธ์ 2547 22:03 น.
ไร้ใจ
เคยคิดว่าเรา...นั้นรักกัน
เคยคิดว่า......เธอรักฉัน
เคยคิดว่าเธอ...รักฉันคนนี้
เคยคิดว่าเรา....นั้นเข้ากันได้ดี
แต่ความจริง.......นั้นมันไม่จริง
เธอนั้นเห็น......ฉันคนนี้...แค่รักผ่านเลย
เธอไม่เคยรัก.....หรือชอบ...กันบ้างเลย
เธอเอ๋ย....ปากบอก...เราแค่พี่น้อง
อย่าให้เธอ....รับรู้ไว้อย่าง
น้องสาวตัวดี.....รักพี่ชาย
เผลิญใจให้พี่......รักเพราะพี่คนดี
ทำให้เผลิญใจ......ไม่ดี.....ไม่รัก
มันห้ามกันได้ไหม.....กับคำว่ารัก
คำว่าคิดถึง.....หันมอง...กันหน่อยซิ
พี่ชายแสนดี......น้องคนนี้เผลิญใจรัก
อย่าทำดี....กับน้องคนนี้ได้ไหม
ไม่อยากรัก....พี่คนไกล
เพราะรักแล้วเจ็บ.....น้องสาวหนาวเหน็บ
อยู่ลำพัง.....หาใครเข้าใจ
พี่ชายเดินจากไป.....น้องนั่งเศร้า
ร้องไห้เพียงเดี๋ยวดาย
น้องคนนี้ทำได้ดี
แค่อยู่เฉยเฉย
รอรัก.....ที่พี่ชายแสนดี....แบ่งปันให้มา
กุหลาบไร้ใจ
19 กุมภาพันธ์ 2547 18:51 น.
ไร้ใจ
ประสบการณ์....ที่ได้ผ่านมา
ในครั้งหนึ่ง....กับชีวิตที่โศกเศร้า
เหมือนบทเรียน...สอนใจ...ให้คนเหงา
ค่อยตอกย้ำ....ยามอ้างว้าง...อยู่เดี๋ยวดาย
อาจไม่ถึง...ครึ่งชีวิต...กับใครบ้างคน
แต่มันก้อทำ....ให้เรียนรู้...ชีวิตในโลกอันกว้างไกล
มันทำให้ร้องไห้....อ้างว้าง...ต้องสู้ไป
บนถนน....สายหนึ่ง....กับชีวิตอันยาวไกล
ต้องทนอ้างว้าง....เหน็บหนาวยามไม่มีใคร
ถนนสายยาว....กับชีวิต..หลากหลาย
ชีวิตที่ไร้ค่า....กับกาลเวลาที่หมดไป
ยังมีไหม....ที่ว่างให้พักพิง
หนึ่งชีวิต....กับผู้หญิง...คนหนึ่ง
ผ่านร้อน...ผ่านหนาว....กับชีวิต
ผ่านถนน...วิถี่ชีวิต...ท้อแท้
แต่ชีวิต....ต้องสู้ไป....หาใครรักจริง...ไม่มี
ถนนสายยาว....กับชีวิต...สาวไทยในโลกกว้าง
ชั่งอ้างว้าง...เหงา...วังเวง...เหมือนเรือลำน้อย
เฝ้าคอย...รอรัก...อยู่แสนไกล....
หันมอง...โลกอันกว้างไกล...มองหนใด...ก้อขาดคนเหลียวแล
เหน็ดเหนื่อยนัก....กับชีวิต...ที่เคว้งคว้าง
ต้องเรียนรู้เอง...กับชีวิต...ที่ไม่มีใครใคร
ต้องทบทวน....บทเรียนชีวิต...ที่แสนเศร้า
ถึงจะไม่เจอคนจริงใจ....ก้อต้องสู้เพื่อวันใหม่
อ่อนแอ...หรือจะถึง...ซึ่งเส้นชัย
คนอ่อนแอ...จะทำได้...อย่างไรเล่า
คนอ่อนแอ....อย่างฉัน...ทำได้ดี
แค่ร้องไห้....เสียใจ...รักที่ผ่านมา
คือบทเรียน...สอนใจ...คนไร้ค่า..ให้เข็มแข่ง
ยามใดอ่อนแอ...ก้อต้องหยุด...อยู่แค่นี้
ถ้าฉันหยุดฝัน....ชีวิตก้อ....หมดแม้ทางที่จะเดิน
บนถนน...อันสายยาว...ได้พิสูจน์...คนบนหนทาง
กุหลาบไร้ใจ
19 กุมภาพันธ์ 2547 04:50 น.
ไร้ใจ
เธอเป็น...ผู้ชายคนหนึ่ง...ที่ฉันนั้นเผลิญใจ
เธอกีดกลั่น...ขอบเขต...ระหว่างเรา
เธอ...คือคนที่....ฉันหลงรัก
แต่เธอ......กลับเดินหนี้...หน้าไม่หันมอง
เธอ..เป็นชายในฝัน....ที่ฉันไฝ่หา
แต่..ตอนนี้มันเปลี่ยนไป
เธอมีคนห่วงใย...รักดั่งดวงใจ
ฉันคนห่างไกล...เป็นแค่รักหลงทาง
ท้อใจ...ที่หลงรักเธอ
รักเธอ..แต่เธอไม่รัก
ก้อแค่เสียเวลา...กับน้ำตา
ก้อแค่เธอ...ไม่รักกัน
ผิดไหม...ที่รักเธอ
ก้อแค่...หลงเผลิญใจ
รักก้อเท่านั้น
หรือผิด...ที่ฉัน...จะเผลิญใจรักเธอ
กุหลาบไร้ใจ
29 มกราคม 2547 01:39 น.
ไร้ใจ
b>เป็นเพราะเราโง่.....เกินใคร
เป็นเพราะใจ.....ที่ใจมักง่าย
เป็นเพราะเรา...อ่อนไหว....เป็นเพราะอะไร...จริงเสียใจ
รักมากเกินไป...รักจนหมดใจ...รักที่ไม่ีคำ...ว่าเสียใจ
แล้วทำมัย...ฉันจึง...เป็นอย่างนี้...ผิดที่เกิดมา
เกิดมาเพื่อใคร.....เกิดมาแล้วได้อะไร
ทุกคนก้อทิ้งกันไป...แม้แต่พ่อแม่....ก้อไม่สนใจใยดี
รักเป็นอย่างไร....ใครตอบกันได้ไหม
รักพ่อแม่....รักและห่วงใย....ทำมัย
ทุกคนถึงไร้ใจ....กับฉันอย่างนี้
ฉันผิดที่เกิดมา....แต่ฉันก้อ....ทำดีที่สุดแล้ว
รับรู้กันบ้างได้ไหม....อ้างว้าง....เดี่ยวดาย
มีใครบ้างไหม....เข้าใจกัน...รักที่หยิบยื่นให้
มันรักหนาวเหน็บ....แทบขาดใจ
ยามอ้างว้าง....หันมองทางใด...ก้อไม่มีใคร...
ทำมัยทุกคนสุขกัน...ฉันคนไร้ค่า
ทุกคนเมินหน้า....ทิ้งให้ฉัน....อ้างว้างเดี๋ยวดาย
เหน็บหนาว...ทุกนาที...ที่ลืมตามองโลก
ทุกแห่งหนใด....ไม่มีใครต้องการ
ฉันผิดอะไร....ผิดตรงไหน...ทุกคนจึงเกลียด
ไม่รักกัน...ทิ้งให้...เดินหน้าเพียง....เดี่ยวดาย
เจ็บปวด....กับชีวิต.....ทั้งชีวิต....ที่เกิดมา
เหนื่อยท้อกับ....ชีวิตที่ไร้ค่า....หมดแรงที่...จะเดินไป
ฝันฉันฝัน....อยากให้พ่อแม่....รักกัน
เพราะอะไร....คิดเกลียดกัน...ทำทุกอย่าง
เหมือนมันไม่มีความหมาย....พ่อเกลียดดุตี...
ว่าฉันแทบปางตาย....ใคร...เพราะใคร
เพราะอะไร...ชีวิตถึงเป็นอย่างนี้
รักที่มี....หวังทุกนาที....พ่อแม่รักฉัน
หมดหวังแล้ว....เติบโตเกินใคร....ใส่ใจ
ด่าเหยียบหยามเลยไป....จะให้ทำอย่างไร
จะให้ตายต่อหน้าเลยไหม....ถึงจะสาใจ
เจ็บนะเจ็บ....กับชีวิตที่ถูกทอดทิ้ง
มีรักหวังพพักพิง....กับเจอรักลวงเลยมา
ฉันจะเปลี่ยนอะไรได้ไหม....เปลี่ยนชีวิต
เปลี่ยนจากการมีลมหายใจ.....
ทิ้งมันลงร่างฝังไว้ในผืนแผ่นดิน....
ชีวิตมันเลวร้าย....สิ้นดี....จะมีหน้าสู้ใครเข้าได้
จะดิ้นรนก้อหมดหวัง....ชีวิตที่มันแสนเลวร้าย
กุหลาบไร้ใจ
27 มกราคม 2547 04:04 น.
ไร้ใจ
ได้ยินไหม....ฉันเกลียด...เธอ
เกลียด...แทบไม่อยากเจอ
เกลียด...เกลียดเธอ...เข้าใจไหม
เกลียดความ....ไว้ว่างใจ
เกลียดใจตัวเองที่....โง่งมงาย
เกลียดความหวั่นไหว....เกลียด
เกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง.....ในชีวิต
เกลียดทุกคนที่ทิ้งกันไป....เกลียด
ได้ยินไหม....ฉันเกลียด...
เกลียดโลกใบนี้....ที่ทิ้งให้ฉันอยู่เดี๋ยวดาย
เกลียดคนรักใคร่.....ทิ้งให้อ้างว้าง....เดี๋ยวดาย
เกลียดแม้ลมหายใจ.....ทำมัยต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
เกลียดทุกคน....ที่หลอกลวงกัน
เกลียด..เกลียด...ทำมัย...ต้องหลอกกัน
เธอจะได้ยินไหม....ฉันเกลียด...
เธอทำให้ฉัน....ต้องพัง...หมดทั้งชีวิต
เกลียดความพ่ายแพ้
เกลียดแม้ตัวเอง....ที่โง่หลงเชื่อใคร
ฉันนี้จะเกลียดเธอจน...หมดลมหายใจ
จะเกลียดเธอฟังใจ....แม้ลมหายใจ
ทุกลมหายใจที่มี
ชาตนี้ขอเกียจเธอ....จนวินาทีสุดท้าย
เธอจะอยู่หนใด.....ไม่สำคัญ
จงจำไว้ฉันนี้เกียจ...เกลียดเธอจนตาย
กุหลาบไร้ใจ
หน้าส่วนตัว
1747
