3 พฤษภาคม 2547 20:47 น.
ไร้เงา
ผู้เงยหน้าและกรีดร้องเอ๋ย
จงชักดาบที่มีชื่อว่าความเกลียดชัง
สวมเกราะที่มีชื่อว่าความบ้าครั่ง
จงลุกขึ้นยืน
น้อมรับความสิ้นหวัง
เรียงร้อยความผิด
และร้องตะโกนต่อไป
สิ่งที่แสวงหาอยู่ที่นี่
ผู้ที่ก้มหน้าลงดินและหัวเราะเอ๋ย
จงประดับที่มีชื่อว่าการทำลาย
สยายปีกที่มีชื่อว่าความกลัว
จงมุ่งหน้าไป
บนหนทางแห่งความพินาศ
กอบโกยความผิด
ก้าวเดินต่อไป
สิ่งที่แสวงหาอยูที่นั้น
2 พฤษภาคม 2547 15:16 น.
ไร้เงา
แม้จะบ้าครั่งอย่างไร
เจ้าซึ่งท้าทายความมืดก็ยังมีกำลังใจต่อสู้
แม้จะโศกเศร้าอย่างไร
เจ้าผู้ซึ้งเดินทางไปสู่ความสิ้นหวังก็ติฉินโชคชะตา
เจ้าหลั่งเลือดต่อสู้
ด้วยไฟแค้นเดือดพล่านสุมอก...
เจ้าคุกเข่าเดิน
บนเส้นทางนรกที่มืดมิดและหนาวเย็นน่ากลัว...
ในเบื้องลึกที่พระเจ้าไม่สามารถช่วยเหลือได้...
แม้จะสว่างไสวอย่างไร
แต่เจ้าซึ่งปราถนานรกก็ต้องตีตรวนจิตใจ...
ข้าจะไม่ให้
พลังอำนาจแห่งวิญญาณเหนือคนอื่นๆ....
ข้าไม่ต้องการ
ตอบสนองความผิดมหันต์ที่ไร้การชดใช้................
29 เมษายน 2547 01:36 น.
ไร้เงา
รักเธอนะรักเธอมากบอกอีกครั้ง
คิดถึงเธอคิดถึงมากคิดถึงเสมอ
หวงเธอมากบอกอีกแล้วว่าหวงเธอ
และห่วงเธอห่วงเสมอตลอดมา
ต่อจากนี้ไม่ว่าจะนานซักเท่าไหร่
จะบอกเธอบอกอย่างนี้บอกเสมอ
เพราะเธอคือคนสำคัญสำหรับฉัน
และเธอคือคนที่ฉันรักสุดใจ
เหมือนติดใจที่ไม่มีใครเบื่อ
จึงได้บอกออกมาอีกมากมาย
เหมือนหลงระเริงกับคำคำพวกนี้
คำที่ใช้บอกรักเธอเพียงผู้เดียว
24 มีนาคม 2547 03:57 น.
ไร้เงา
ฉันนั้นบอกรักเธออยู่ทุกวัน
คิดถึงมากคิดถึงเธออยู่เสมอ
หวงเธอมากไม่อยากให้ใครมาเจอ
และห่วงเธอห่วงเธอมากบอกทุกวัน
เบื่อบ้างไหมกับคำคำพวกนั้น
ที่ฉันบอกออกไปอยู่ทุกครา
อยากจะถามถามเธออีกสักครั้ง
เบื่อฉันไหมรำคาญไหมที่ฉันบอก
เธอรู้ไหมกับคนอื่นไม่มีออก
ไม่มีบอกออกจากปากฉันไปได้
เป็นคนอื่นไม่มีบอกออกจากใจ
เพราะจะให้เธอคนนี้เพียงคนเดียว
27 กุมภาพันธ์ 2547 14:29 น.
ไร้เงา
เธอคือความงดงาม
เธอคือปริศนา คำถาม ที่สงสัย
เธอคือกำลังใจ
เธอคือความฝันอันยิ่งใหญ่ที่มี
เธอคือสิ่งที่มีค่า อยู่ในสายตาของฉัน
เธอคือเพชรในเม็ดกรวดนับร้อยพัน
เธอคือเส้นใยที่ผูกพัน......หัวใจ
ไม่รุ้ว่าจะตอบแทนอย่างไร
ให้คุ้มค่ากับความห่วงใยที่ให้ฉัน
อยากให้รู้ว่าแค่น้อยนิดที่เธอให้มานั้น
ก็มากมายกว่าหมื่นพันของใครๆ
ไม่รู้จะเอาอะไรให้ตอบแทน
มีหัวใจที่หวงแหนใช้ได้ไหม
รับใว้เถอะนะไม่ต้องเกรงใจ
เพราะฉันเองก็อยากจะให้มาตั้งนาน